Untouched. -004-

Jane Point Of View.

Ik richt me tot het volk en zie hoe ze mij geschrokken aankijken. "Willen jullie alstublieft verder doen waar u eerst mee bezig was? Er valt hier niets te zien." Zeg ik kalm en luid genoeg zodat iedereen het kan horen. Stokdoof zijn die mensen. Ze bewegen niet en blijven me aankijken. "Ik vraag het nog één keer beleefd; Wilt u alstublieft verder doen met wat u eerst aan het doen was?" deze keer verhef ik mijn stem waardoor ik ook strenger voorkwam bij de mensen. Er begint beweging in te komen en langzaam aan gaan de mensen weg. De lage zon schijnt fel op mijn rug en hoofd. Nu pas voel ik hoe mijn hoofd begint te pieken. Een duizelig gevoel dwarrelt door mijn hoofd. Bijna verlies ik mijn evenwicht. "Weet je wel zeker dat alles goed met je gaat?" Hoor ik één van de jongens alweer bezorgd zeggen. Ik draai me naar ze toe en moet moeite doen om ze niet aan te vallen. "Alles gíng goed, totdat ik om vier uur uit mijn bed moest en mijn dag begon! Wat denk je zelf? Ziet het er naar uit dat alles goed gaat?!" zeg ik vals. De jongens kijken elkaar lang aan. "Sorry, hoor. Wij konden er ook niet aan doen dat er iemand ons bijna vermoorde, door onze remmen te saboteren." "Lijkt het er op alsof jullie op een normale snelheid reden?! Nou nee!" bijt ik ze toe.

De kleinste en gespierdere man zucht. "Kijk, ik begrijp dat je kwaad bent, maar het moet ook van twee kanten komen, hé. Wij betalen wel de schade aan de mobilhome en we gaan met je mee naar de dokter en dat zullen we ook uit onze eigen zakken betalen." Ik kruis mijn armen over elkaar en steek mijn rechtervoet wat vooruit. Mijn linkerwenkbrauw gaat de lucht in terwijl mijn bruine kijkers de drie aankijken. "Geld te kort of zoiets?" Zeg ik. Aan mijn stem kun je horen dat ik de zaak niet vertrouw. "Mijn caravan!" Hoor ik Damian achter mij gillen. Nu zullen ze het krijgen..