Hoofdstuk 7

Als we onze spullen hebben uitgepakt besluiten we om maar weg te gaan. We zullen toch een plekje moeten vinden om te eten. ‘Wacht, ik doe even andere schoenen aan. Anders loop ik mijn hele voeten kapot’. Ik besluit dan toch maar om mijn Vans aan te doen. Met hakken door de stad is niet zo’n goed idee, zeker niet als ze nieuw zijn. We lopen de trappen af en we lopen Londen in. Bij het eerste beste terrasje die we tegenkomen ploffen we neer. Onderhand is het al bijna negen uur en we moeten nog eten. Ach, we hebben alle tijd. We praten na over vandaag. ‘Ik weet niet hoe dat concert gaat worden, dat gaat deze dag zeker overtreffen – maar vandaag was ook echt top’, zeg ik. ‘Zeker weten, ik ben echt zo blij dat we ze nu al hebben ontmoet. Ze zijn nog knapper in het echt, en nog veel liever en leuker!’ Lauren lacht van oor tot oor terwijl ze dit zegt. We zijn allemaal zo blij vandaag. Ik hoor ineens Na Na Na. ‘Huh, waarom hoor ik One Direction muziek hier?’ Ik kijk verbaasd. Dan heb ik het pas echt door, het is mijn mobiel maar. Ik wil opnemen, maar die persoon die belde heeft net weer opgehangen. Het was mijn moeder. ‘Wie was het?’ vraagt Chloe nieuwsgierig. ‘Mijn moeder, maar die belt wel terug.’ Nog geen vijftien minuten later staat ons eten al op tafel. We hebben allemaal hetzelfde genomen, en het smaakt goed. We betalen al gauw nadat we ons eten ophebben. ‘Zullen we nog even de stad ingaan? Of zullen we dat morgen maar doen?’ vraagt Jessica. ‘Ik ga liever nu naar het hotel, ik ben super moe. Ik weet niet hoe jullie daar over denken?’ ‘Ik ben het wel met Lauren eens, ik ben ook moe’, zeg ik dan maar. We besluiten dus ook om naar het hotel te gaan. Terwijl we teruglopen praten we nog steeds over vandaag. Dit was ook gewoon een top dag!