Proloog.

De muziek, dat was het enige wat telde.
Snelle pianotonen die haar voeten over de vloer loodsten, haar armen als vleugels om hoog te houden.
Ze beeldde zich in dat ze thuis stond, in de tuin. Dat de barre de tafel was waar ze zomers zo vaak van aten en dat er niemand dan de vogels was die toekeek hoe ze de passen achter elkaar liet volgen. Dat het felle licht in de zaal zonnestralen waren die haar schaduw tekende, die haar volgde waar zij ging. Ze was niet bang te vallen, het gras zou haar opvangen en ze zou lachen en sneeuwengelen maken in de zee van madeliefjes. Ze was niet bang fouten te maken, vogels wisten niets van ballet, hoe dicht het ook bij vliegen lag.
Pas toen de laatste noten waren weggestorven stopte ze, en drong de realiteit zich aan haar op. "Je hebt zonet auditie gedaan" fluisterde een stemmetje in haar hoofd. "Maar je was vast niet goed genoeg, bereid je voor op de teleurstelling."