Autunm

Mijn bruine laarzen maken een knisperend geluid in de goudgele bladeren op de grond. Deze bladeren hebben hun houd vast aan de bomen al opgegeven. De wind was te sterk en ze hebben hun krachten verloren om vast te houden aan de boom. Ze vinden het genoeg geweest voor dit jaar. In de lente groeide ze op, om in de zomer mooi en glanzend groen te zijn. Om met de boom te pronken hoe groot of hoe mooi deze wel niet is.
Ik ga even stil staan en kijk om me heen. Wat is de herfst toch een mooie seizoen. Zo kleurrijk, en nog zo vol leven. Langzaam vallen er weer nieuwe bladeren naar beneden. Maar ze raken de grond niet voordat ze hun laatste spelletje met de wind hebben gespeeld. Rond dwarrelen, salto's in de lucht maken om daarna veilig en wel op de grond te belanden naast de vele bladeren die hun krachten al eerder hebben opgegeven.
Ik loop weer een eindje verder en voel de wind door mijn lange bruine haren. De gure wind laat me rillen, maar door mijn dikke winterjas kan hij niet te ver doordringen.
Aan het einde van dit bospad is het huis van mijn oma, die met smart op me zit te wachten met een warme kop chocolademelk. Heerlijk na zo'n korte wandeling door het bos. Ik draai nog een rondje op mijn as en loop dan stevig door naar haar huis.