Chapter Sixty-Nine,

Elise's pov.

Twee dagen zijn voorbij en het gaat steeds beter met mijn vader. Ik leer hem nu pas echt goed kennen. Ik heb hem verteld over hoe ik Harry heb ontmoet en waarom Harry in het ziekenhuis kwam. Hij had verteld hoe hij mn moeder had ontmoet. Bzzz. Ons gesprek wordt onderbroken door mijn mobiel. 'Neem maar op.' zegt mijn vader. Ik knik. ik loop naar de gang en neem op. 'Elise hier.' 'Hey, met Harry.' hoor ik. 'Hoe gaat het?' vraagt hij. 'Goed. Bij jou?' vraag ik snel. Hij klonk anders, een beetje teleurgesteld. 'Het gaat. En hoe gaat het met je vader?' zegt hij. 'Hoe bedoel je?' vraag ik een beetje in paniek. Weet hij het? 'Elise,' begint Harry. 'waarom heb je me niet verteld? Ik zou gelijk terug komen!' Ik zucht. 'Ik kon je niet bij je familie weghalen.' Het blijft even stil maar dan verbreekt Harry de stilte. 'Het liep toch al niet goed daar. Ik had echt weg willen rennen. Mijn moeder, ik vertel het wel als ik bij het ziekenhuis ben. Ik kom er nu aan. Oke?' Hij hangt op. Ik had geen eens kans om nog iets te zeggen. Ik haal diep adem en loop weer terug naar de kamer. 'Je had het niet vertelt, of wel?' vraagt mijn vader. Ik plof op de stoel naast zijn bed. 'Ik kon het niet.' Ik laat mijn hoofd in mijn handen vallen. 'Wedden dat Harry me nu haat!' Mijn vader zucht. 'Hij haat je niet. Waarschijnlijk is hij gewoon bezorgd over je.' 'Hoe weet jij dat nou?' vraag ik droog. Mijn vader glimlacht. 'Omdat hij je altijd op die ene manier aankijkt.' Ik kijk naar mijn vader. 'Welke?' vraag ik opeens heel nieuwsgierig. 'De manier van: ik hou van haar en het kan me niet schelen als iemand zegt dat het dom is.' Mijn vader pakt mijn hand. 'Geloof me maar. Hij houdt van je.' Dan schiet me iets te binnen. 'Weet je nog toen we bij Harry waren?' Hij knikt en ik vraag verder. 'Waar hadden jullie het nou over?' Hij begint te lachen. 'Dat we beiden van je houden en dat we je lieten schrikken.' Ik knijp zachtjes in zijn hand. 'Dat krijgen jullie nog steeds terug.' Hij glimlacht trots. 'Ik ga erop wachten. 'Elise?' hoor ik achter me. Ik kijk om en zie Harry. Hij loopt naar me toe en doet zijn armen om me heen. 'Gaat het wel?' vraagt hij zachtjes. Ik probeer te knikken, maar hij houdt me te stevig vast. 'Harry, je laat me stikken.' zeg ik droog. Snel laat hij los. 'Sorry. Maar je had moeten bellen. Ik had je kunnen steunen, want ik weet dat je het moeilijk had.' Ik voel de tranen opkomen. 'Ik weet het. En het spijt me, echt.' Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Het geeft niets, maar volgende keer gewoon bellen, deal?' Ik knik. Harry kijkt naar mijn vader. 'Hay.'