Overgave - 55

Vervolgens ging ik naar de groep vrouwen. Ik vroeg de vrouwen met jonge kinderen opzij te gaan staan. Dat was ongeveer een derde van de groep.
“Kan een van jullie ook vechten?”, vroeg ik hen. Een van de vrouwen stak haar hand op. Ik keek haar aan. “Hoe oud is je kind?”
“Een paar maanden”, zei ze zacht. Ik knikte.
“Als de vuurheer iets vraagt kan je niet vechten, oké?” De vrouw knikte. Ze was zo te zien doodsbang. Ik wilde haar geruststellen, maar dan zou ik moeten liegen, dus deed ik het niet. Ik stapte naar de andere vrouwen. Ze keken me bang aan, zij zouden niet gespaard worden.
“Kunnen jullie allemaal helen?”, vroeg ik. Twee vrouwen knikten aarzelend van niet. Ik beduidde hen opzij te gaan staan. “Zijn er onder jullie die kunnen vechten?”, vroeg ik weer. Enkele vrouwen staken hun hand op. Ook hen gebaarde ik opzij te gaan staan. Ik keek de groep vrouwen aan die er nog stond. “Wat ik jullie nu ga vragen zal waarschijnlijk heel vreemd klinken”, zuchtte ik. “Er bestaat een mogelijkheid om mee te gaan met de vuurnatie, maar niet naar de gevangenis. Elk volk kan mensen met helende gaven gebruiken.”
“Bedoel je dat we de vuurnatie moeten helpen?”, vroeg iemand verontwaardigd. Yue kwam er bij staan.
“Onze stam zal er niet onder lijden”, zei ze. “En jullie evenmin. Bovendien zijn vele soldaten gewoon mensen die verplicht worden dat werk te doen. Velen hebben een gezin. Als je hen kunt redden, help je ook de families die hier niets mee te maken hebben. En misschien beseffen de soldaten dat vuur helemaal niet zo machtig is.”
“Ik wil wel”, zei een van de vrouwen aarzelend. Ik glimlachte en knikte haar vriendelijk toe. Nog vijf andere vrouwen stemden ook toe. Drie vrouwen weigerden echter, ze wilden de vijand niet helpen. Daarna liep ik weer naar de mannen.