XLVIII

Alice Potter

Ik zie Zweinsveld al liggen, het kleine dorpje voor me ziet er gezellig uit. Ietwat druk, aangezien half Zweinstein er op het moment rondloopt. En waarschijnlijk ook mijn beste vrienden uit Zwadderich… De hele week heb ik me al zorgen gemaakt over de wraakactie van Dylan en Danny, die beslist ook gaat gebeuren, maar de hele week heb ik ze nog niet gezien. Zelfs Chelsey en Katherin zijn voor zover ik weet niet in mijn buurt geweest de afgelopen week, terwijl ze in de vorige jaren me toch wel een paar keer per week opzochten…
Ik kijk naar links als er ineens een arm door de mijne gehaakt wordt. Lily kijkt me nieuwsgierig aan. ‘Je moet het me toch echt vertellen…’ begint ze, en kijkt me afwachtend aan. Als ze ziet dat ik haar niet volg, zucht ze. ‘Ben je verliefd op Remus?’
‘Ben jij verliefd op-’
Lily slaat haar hand voor mijn mond en kijkt even naar Severus, die een paar meter voor ons loopt. ‘Trut.’ Ze haalt haar hand van mijn mond en port lachend in mijn zij. ‘Je weet toch wel dat dat niet zo is?’
‘Eerlijk gezegd niet,’ zeg ik eerlijk. Ik ken haar en Severus nauwelijks.
‘Juist. Nou, dat is dus niet zo.’ Nogmaals port ze in mijn zij. ‘En jij en Remus dan?’
‘Ik ben niet verliefd op Remus.’
‘Niet op Remus. Dus je bent wel verliefd,’ zegt ze op een toon die me doet vermoeden dat ze springend in haar handen gaat klappen als ik zeg dat dat zo is.
‘Nee.’ Ik zucht. ‘Ik weet het niet.’
‘Oh,’ zegt ze zachtjes en bijt even op haar lip. ‘Je mag altijd naar me toekomen als je wilt praten.’
Ik knik even en glimlach dankbaar, waarna ze haar blik op Severus’ rug richt.
‘Sev! Niet zo snel lopen!’
Severus blijft zonder om te kijken staan en als we hem ingehaald hebben, loopt hij op ons tempo weer door.
We bereiken de eerste huisjes en ik kijk met grote ogen om me heen. Zweinsveld heeft de schattigste huisjes die ik ooit heb gezien en alle winkeltjes zien er gezellig uit.
Lily laat mijn arm los, haalt even diep adem en kijkt me dan veelbetekenend aan, waarna ze me aan mijn hand meesleurt richting de eerste winkel die ze ziet.

‘Zullen we wat gaan drinken?’ Lily kijkt me opgewekt aan.
‘Eindelijk,’ zucht Severus, die de halve dag al zonder te zeuren achter ons aan loopt.
‘Ach, zeur niet. Straks mag jij zeggen waar we heen gaan.’ Lily draait zich om en loopt naar een herberg, “De Drie Bezemstelen”. We gaan aan een rond tafeltje zitten en Severus haalt voor ons alle drie een boterbier.
‘Als je liever niet wilt dat ik er ook bij ben, moet je het zeggen,’ zeg ik tegen Severus, als Lily naar het toilet is.
‘Het is niet erg.’ Hij kijkt me even kort aan en neemt dan een slok van zijn boterbier.
Vanuit mijn ooghoek zie ik James en Remus de herberg binnenkomen. ‘Weet je het zeker?’
Hij knikt en glimlacht even naar me, terwijl hij rechtop gaat zitten. ‘Lily vindt het volgens mij erg leuk dat je er bent.’
Ik glimlach naar mijn glas. ‘Ja, ze praat in ieder geval genoeg.’
‘Of misschien iets meer,’ mompelt Severus, waardoor ik in de lach schiet en hij weer glimlacht.
Ineens voel ik een hand op mijn schouder en als ik opkijk zie ik dat James en Remus achter me staan.