119~

Tom PoV

'Wat heb ik gedaan?' vroeg ik.. Ik wist natuurlijk wat er zou komen. Ik had haar hart gebroken, iets wat ik mezelf nog elke dag verweet, maar dat zou ik haar niet vertellen. ze zou zeggen dat ik haar iets wijsmaakte, en zeggen dat het mijn eigen schuld was. EN ik wou haar niet horen zeggen dat het mijn schuld was, want dat maakte het nog zoveel keren erger. 'Wat je gedaan hebt? Moet je dat nog vragen?' Ze was nu pas echt boos aan het worden. Dat gevecht met Barbara een tijdje geleden was peanuts geweest in vergelijking met dit, dat was een spel, en dit was de pure realiteit. 'Nee, ik weet... ik wil gewoon weten wat dit ermee te maken heeft.' probeerde ik snel. Laura zuchtte, liet haar hoofd tegen de stoel leunen. ze leek weer verdraagzamer te worden. weer die ommezwaai. brr... ik reed op tot bij de voordeur, gelukkig werd ik vandaag niet gevolgd. Hoopte ik. Laura zuchtte weer, harder dit keer. Ze wreef over haar neus met 2 vingers..'Hoe? Laat me dit nooit van mijn leven meer herhalen, hoor je. Nooit! en je houd je kop!' zei ze brusk. ik knikte, natuurlijk. 'ik ben geschrift. nu weet je het.' zei ze snel, ze draaide zich weg waardoor ze niet zag dat ik mijn hand uitstak. er liep een traan over haar wang.ik veegde hem weg met mijn duim. De rest van mijn hand lag om haar wang. Ze draaide zich om, zo snel en met zo'n kracht.. haar hand sloeg keihard tegen mijn wang, en trok daarna mijn hand weg. 'Raak.Me.Nooit.meer.aan. Nooit! zeker. niet. zo!' schreeuwde ze, en nog voor ik iets kon zeggen, sprong ze uit de auto, ondanks dat ze niet had gekeken of we nog reden of niet. ik kon niets anders dan haar nakijken, en hopen dat haar hand niet meer op mijn wang zou staan tegen dat ik in de studio aankwam, voor er rare ideeën de kop op staken.