118~

Tom kaulitz PoV
'Laura?' vroeg ik zacht. Ze keek naar buiten, negeerde me compleet. Dat is pas iets om je kwaad over te maken. Het enerveerde me verschrikkelijk dat ze zo leek te... veranderen van karakter. 'Laura? Lau?' vroeg ik nog een paar keren. Ze leek zachtjes te reageren als ik haar Lau noemde, dan trok ze haar schouders samen, of balde ze haar vuist. Het duurde even voor ik me herinnerde dat Thalia haar zo noemde, dat is waarschijnlijk de reden waardoor ze zo raar deed. Ik zuchtte. 'Het komt allemaal wel weer goed. Thalia en jij lijken me hele close vriendinnen, die maken het altijd weer goed. jullie hebben elkaar nodig.' zei ik bemoedigend. 'Ik had geen advies gevraagd, bolleboos.' zei ze, nog zonder me aan te kijken. ik bleef me er over verbazen. ik schudde mijn hoofd, maar dan begon Laura toch weer te praten. 'Ze heeft mij niet nodig.' zuchtte ze. 'Toch wel, het komt wel goed.' zei ik snel. Laura schudde haar hoofd en staarde verder naar buiten. 'Ik heb haar nodig, maar zij mij niet.' Herhaalde ze zichzelf. ik haalde mijn schouders op; tegenspreken had nooit erg veel zin gehad bij Laura. Het was een Ezeltje; verschrikkelijk koppig en nukkig. Maar het kon soms zo'n schatje zijn, de meerderheid van de tijd, gelukkig maar. 'Laura, wat is er met je aan de hand? De ene keer lijk je precies een klein kind, dan lijkt het dat je mij troost, dan ben je onverschillig en kraak je me af...Waarom?' Ze reageerde niet, haar hoofd lag tegen de hoofdsteun. 'Die truc heb je net iets te veel gebruikt, doen alsof je slaapt. Pfff.' zie ik. ze draaide zich naar mij. 'Wil je echt weten waarom, Tom?' vroeg ze op een harde manier, uit haar ogen leek vuur te komen. Ik knikte. 'Jou... het is sinds jij...' zei ze, ik knipperde met mijn ogen. Ik probeerde al de hele tijd traag te rijden, maar ik begon blij te worden dat we er bijna waren.