117~

Tom kaulitz PoV
Ze keek me aan en hield haar hoofdje schuin. 'Trek het je niet aan, je gaat het nooit kunnen.' zei ze, haar gezicht bleef even emotieloos, maar in haar ogen zag ik een schittering die ze altijd had wanneer ze lachte. Ze had iets raars om haar, alsof ze half gedrogeerd was, of... zich niets bewust van alles rond haar. het was een beetje beangstigend. 'JA he?' vroeg ze plots. Ik keek haar aan.. had ze mijn gedachten gehoord of.. had ik niet geluisterd. Ik keek haar vragend aan, met een half oog op de weg. 'Wat zei je?' vroeg ik. Ze keek me aan, en nu leek ze eigenlijk op de bange laura, die niet in bed wou omdat het te donker was. Ik glimlachte bij de herinnering. Tot voor kort zou het pijn gedaan hebben, maar nu ik haar zoveel zag.. ik had geen reden om haar te missen. 'Je.. Tom is boos, hé?' vroeg ze op een kinderlijk stemmetje. Ik knipperde met mijn ogen. Dit was op zijn minst vreemd te noemen. Speelde ze een soort spelletje met me? 'Ik ben niet boos, ik ben aan het lachen.' zei ik niet zeker of ik eigenlijk wel moest antwoorden. Ze leek opgelucht en hield haar hoofd tegen het raam van de auto. Ik vroeg me af waarom ze nu zo raar deed. Misschien moest ik het eens aan Georg of Gregory vragen. MIsschien Bill, maar... als die het wist zou hij het me toch al verteld hebben? Ik lette niet erg goed op en reed een beetje te snel over een verkeersdrempel. Laura botste hard tegen het raam, met haar hoofd. Het gaf een harde bonk, waar ik van opschrok. 'Is alles oké?' vroeg ik, bang voor een kinderlijke reactie, maar in plaats daarvan draaide ze zich om. Ik had mijn hand uitgestoken om haar te helpen. Ze staarde ernaar tot ik hem wegtrok. 'Alles oké?' vroeg ik nog eens. Ze knikte kortaf. Nog een andere Laura.. hoe kon dit? Wanneer was ze zo veranderd? DIt deed ze vroeger niet, denk ik, nee, was ik zeker.