InterviewCrash

Bill :

Verveeld staar ik voor me uit en zie het grote gebouw in zicht komen. Er staan enkele fans vooraan en met een glimlach zwaai ik hun kanten op. we kunnen niet de hele dag zo bedroefd gaan kijken, het is niet dat er daadwerkelijk iets zou gebeuren met Blake. Dat hoop ik toch tenminste, ik had enkel zo'n naar gevoel, in de zin van...'stel je voor dat ze valt of zo, of misschien..

'BILL!' Geschrokken kijk ik op in het gezicht van mijn broer. 'W-wat?' mompel ik met mijn gedachten totaal ergens anders. 'Komaan, Bill, ga nou niet zo piekeren, het komt echt wel goed! De interviewer zal het zo merken dat jij peinst over akelige dingen, als je zo blijft staren als een geslagen hond.' bromt hij en ik richt mijn hoofd omlaag. Hij zucht diep en geeft me een schouderklopje. 'Stuur haar een smsje, je zal zo wel zien, dat er niets aan de hand is!' Glimlachend kijk ik op en moeten we uitstappen. Na wat handtekeningen te hebben uitgedeeld lopen we naar binnen en worden we in een make up kamer, opgemaakt, voor de live-uitzending, van ons interview. Ik voel me terug helemaal oké, als alles terug verloopt als vroeger. Make up,
lol maken, beetje klooien en ohja, Blake smsen.


Tom komt op me af en kijkt me veelbetekend aan. 'Alles is in orde, zoals je zei.' vertel ik hem opgelucht en leg mijn gsm op de tafel. 'Ik zei het je toch, relax! Het is Blake, dé Blake!' Ik begin te lachen en geef hem een knuffel. 'En nu showtime!' grijnst hij.
We worden aangekondigd en met een bigsmile loop ik als eerste het podium op. Geweldig! dat gevoel is gewoon onbeschrijfelijk, als je naam geroepen wordt. We schudden de interviewer die een vrouw is vrolijk de hand en gaan zitten in de rode lederen zetel.

'Welkom, dat is pas lang geleden!' Ik neem zoals gewoonlijk het woord dat zo'n 6 minuten duurt. 'Gustav, Georg en Tom, proficiat met jullie vaderschap sinds een paar maanden!' zegt ze plots verrast. We beginnen te lachen en ze vertellen elk zowat dat ene hoofdstuk uit hun leven, de afgelopen maanden.ze draait zich tot mij en begint te lachen. 'We hoorden dat Blake ook terug in verwachting verkeerd, als ook gefeliciteerd!' Ik grijns en hoor het publiek juichen. 'Wel eigenlijk...is het een tweeling.' verklap ik. Ze kijkt me met open mond en aan en de zaal gaat los. Ik en Blake, hebben dat eigenlijk niet bekend gemaakt, ach waarom moest het ook dan al? 'Een tweede tweeling voor de 10 minuten jongere tweelingbroer van Tom kaulitz!' Ik begin te lachen en haal mijn schouders op. 'Ik snap nog altijd niet hoe hij het doet!' klaagt tom waardoor ze bgeint te lachen.


'Wel jongens jullie zien er allemaal heel gelukkig uit, laten we beginnen met de vragen van de fans. bij Bill te beginnen.'
begint ze en ik zie druk heen en weer geren bij de cast. Misschien defectje aan het een of ander. 'Ben je nog altijd even gelukkig met Blake, als bij de dag dat jullie verkering hadden?' Ik begin te lachen en knik dan overtuigd. 'ze was mijn ware, en dat is ze nu nog altijd. Tussen ons is er eigenlijk helemaal niets veranderd, ik geloof zelfs dat we dichter naar elkaar toegegroeid zijn door de kinderen enzo...' Ze knikt begrijpend. 'Zijn jullie dan nooit op elkaar uitgekeken?' gaat ze door. 'Nee, ik totaal niet, ik zou mijn hele leven op haar gezicht zitten kijken zonder weg te kijken, als ik zou kunnen.' Ze begint te lachen en Tom port me. 'Als ze jou niet eerder de les spelt zeker!' Ik grinnik en plots rent er een man naar de interviewer toe.

Wat is dit al de hele tijd, dat geren en gemompel en gedoe, maakt me nerveus! Ik kijk Tom vragend aan maar die haalt enkel zijn schouders op. 'Jongens pauze!' verklaart David die achterin staat en er eerlijk gezegd niet zo goed uitziet. Het lijkt net of hij een spook gezien heeft. Voelt hij zich niet zo lekker of wat? we worden beveelt onze oortjes uit te halen en de kabels met recorder worden teruggegeven. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik de interviewer die me gevreesd aankijkt. 'Is er iets mis of zo?' Ik weet niet wat te doen en kijk naar Tom die naar David toe gaat. De fans in het publiek kijken net zo gespannen toe en ook wel verbaasd. Er wordt ingesproken dat er een reclame volgt en nu ben ik totaal in de war. 'David! Wat is er verdorie aan de hand?' Ik zeg het hard, maar hij schud enkel zijn hoofd. 'Naar de auto Bill, nu meteen.' spreekt hij gehaast en nogal eng, dat ik direct zwijg. Het eerste wat nu in me opkomt is Blake. Het zou toch niets met haar te maken hebben zeker?

'En hun dan..?' mompel ik voor ik door een security weggevoerd wordt. 'Zij komen straks wel,kom op!' spreekt hij nerveus en loopt mee naar de auto. 'David?' vraag ik en hij zucht gepikeerd. We rijden de parking af en de chauffeur gaat wel heel hard rijden. 'Vertel op!' roep ik boos en hij slikt hoorbaar. 'Blake is opgenomen.'


Ik wist het! Ik had moeten thuisblijven! 'Ze...haar water is al gebroken Bill.' fluistert hij erachter na. 'WAT? Nu al?' Ik krijg spontaan tranen in mijn ogen en schud mijn hoofd. 'Zeg niet dat...zeg niet dat ze het niet overleefd hebben...' fluister ik zacht en hij legt zijn hand op mijn schouder. 'Meer weet ik niet Bill, daarom gaan we nu snel naar haar toe, Fien heeft naar het bureau gebeld in volle paniek, dat jij het misschien niet zou te horen krijgen.' Ik knik als een zombie en voel mijn hart tekeer gaan. Mijn meisje, mijn meisjes, dit is niet erg goed, toch? Ik voel tranen opwellen en draai mijn hoofd weg van David, hij hoeft dit niet te zien. Ik wil zo snel mogelijk bij Blake zijn en haar vertellen dat alles goed komt, het komt gewoon goed.


Blake:

Ik voel prikken in mijn arm en handen en open mijn ogen. Een witte kamer verschijnt voor mijn ogen en een verpleegster zweeft boven me. 'Je bent wakker! Je viel weg!' zegt ze glimlachend en ik kijk niet begrijpend om me heen. 'Wat...Mijn kindjes!' Ik schiet overeind, maar ze drukt me haastig terug plat. 'Rustig maar, alles is in orde!' zegt ze en bang kijk ik haar aan. 'Hoe? Maar mijn water en..' stotter ik en ze glimlacht. 'We hebben je weeënremmers toegediend, dat zal werken zolang je geen ontsluiting hebt.' verteld ze me en ik begin plots te huilen. Ik voel me slecht, het leven van mijn tweeling staat nu namelijk op het spel. De deur gaat open en tot mijn verbazing staat daar David. 'Is ze wakker?' fluistert Bill achter hem en meteen loopt hij binnen. 'Lieverd!' zegt hij opgelucht en ik kijk hem schuldig aan. 'Het spijt me,...ik weet niet wat er gebeurde plots..' Hij legt zijn vinger op mijn mond en met betraande ogen kijk ik hem aan. 'Het is niet jou schuld liefje, echt niet! Doe maar rustig aan, ik ben bij je.' fluistert hij lief maar ik zie heus wel dat hij gehuild heeft. 'Bill..' mompel ik en begin te snikken. '1 van de 2 meisjes, heeft een niet zo goed kloppend hart, straks gaat..' Meteen drukt hij zijn zoete lippen op de mijne en voel ik de zoute smaak erdoorheen prenten. Hij laat me rillend los en zijn huilende gezicht verschijnt. 'Niet zeggen, alles komt goed! Onze meisjes zijn sterk, net als jou en mij!' snikt hij en wrijft over mijn gezicht heen. Ik knik braafjes en zijn gsm loopt plots af.

'Het is Tom.' verteld hij me voor hij zijn tranen wegveegt. 'Ga maar bellen liefje.' dwing ik hem en hij kijkt me bedenkelijk aan. 'De alarmknop ligt vlak langs mij, schat.' hij zucht en drukt een klein kusje op mijn mond, voor hij de gang opgaat. Dit is een ramp! Als er iets met de kindjes gebeurt, dan zal dat ons hele leven veranderen, ...in de slechte zin!


Dankje voor alle reacties!!!!!!!!!! xxxxxxxx(H)