*19*

Na een avontuur van gestrompel op de trap kom ik dan eindelijk beneden. Uitgeput laat ik me op de bank vallen. 'Hoe gaat het met je been?' vraagt Zayn meteen. 'Wel goed', antwoord ik knikkend. 'Ik zal wat ontbijt maken', zegt hij behulpzaam, waarna hij zich naar de keuken begeeft. Als ik een paar zachte lippen in mijn nek voel, vergeet ik meteen waar ik me ook alweer bevindt. Het enige wat tot me doordringt is de zachtheid, de perfectie. Als ik me omdraai kijk ik recht in een paar bruine bossen. Ik tuit mijn lippen en kijk hem hoopvol aan. Hij drukt zijn zachte lippen erop, maar heel even. Met een teleurgestelde blik kijk ik hem aan. Een zelfvoldane twinkeling glinstert in zijn ogen, wanneer hij naast me op de bank komt zitten. 'Je zou het nooit met Niall doen als je mij hebt', zegt hij uit de hoogte. Ik schiet in de lach als ik de twinkeling van hoop in zijn ogen zie schitteren. Toch besluit ik maar gewoon eerlijk te zijn en niet verder te gaan in dit spelletje. 'Dat klopt', fluister ik, waarna ik mijn lippen vluchtig op de zijne druk. 'Volgens mij heb je al een ander ontbijtje gevonden', zegt Zayn lachend als hij de kamer weer binnenkomt. Ik grijns naar hem en pak dankbaar het bord, met daarop brood met gebakken ei, aan. 'Dankje', zeg ik dankbaar, waarna ik een grote hap neem. 'Na vandaag zullen dit soort lekkernijen niet meer kunnen', zegt Liam streng. 'Waardoor je altijd zo plezierloos?' Het komt er sneller uit dan gewild. Dit is meer zo'n gedachte die je voor je moet houden, dan moet zeggen.
'Omdat, Yara, de storm nog langer dan een week kan duren', zegt Liam scherp. Beschaamd kijk ik naar mijn handen. Hij heeft wel gelijk. Als hij niet degene is die voor ons zorgt, dan zitten we over een dag al zonder eten. 'Hoe weet je eigenljk dat de storm nog een week duurt?' merkt Zayn op. 'Ik heb journaal vanochtend vroeg gekeken', zegt Liam. 'Je kon niet slapen', is mijn enige conclusie. Hij schudt lichtjes zijn hoofd, maar laat geen emoties door schijnen. Volgens mij zijn deze tijden harder voor hem, dan wij ons beseffen.
'Zet de tv eens aan', beveel ik. Harry doet meteen wat ik zeg, wat ik ergens eigenlijk wel komisch vindt. Na een kwartier wachten, komt er dan toch een korte samenvatting van de situatie in Engeland.
“In Engeland is de storm nog steeds opgang. De schade is onoverzichtelijk. De zee blijft maar verder door het land trekken en steeds meer huizen zijn al overstroomt. Als de huizen nog niet zijn overstroomt, dan zijn ze wel vernield door bomen, auto's of andere voorwerpen die het huis in vliegen. Het is de ergste stom in de geschiedenis van Engeland, misschien wel van heel de wereld en het ergste is nog dat het einde nog niet in zicht is. De wetenschappers die eerst zeiden dat het over een paar dagen over is, weten het nu ook niet meer. Sommige wetenschappers verklaren zelfs dat ze niet eens weten of de storm nog wel overgaat...”
Mijn mond is lichtjes opengevallen en mijn ogen zijn gevuld met tranen van pure angst. 'We komen hier niet meer weg', zeg ik in paniek. Mijn hart slaat een paar slagen over en de lucht lijkt uit mijn longen te verdwijnen. Normaal zou Harry me in bedwang houden, maar ik zie dat hij in dezelfde status verkeerd. Liam is echter de enige die het nieuws al heeft gehoord en schreeuwt Niall zijn naam. Hij komt meteen aanrennen. 'Je hebt weer werk', is het enige wat Liam zegt. Niall kijkt naar mij en knielt voor mij neer. Hij pakt mijn handen vast en probeert oogcontact te krijgen. Waarom Niall altijd degene is die dit doet, weet ik niet, maar hij krijgt het wel altijd voor elkaar, net als nu. Na een paar keer duidelijke bevelen te hebben uitgedeeld, voel ik mijn adem weer terugkomen. 'Bedankt', mompel ik dankbaar. Ik druk een vluchtige kus op zijn wang en draai me daarna naar Harry. 'Gaat het?' vraag ik bezorgd. Hij knikt, maar zijn ogen zijn strak op Niall gericht. 'Doe normaal', sis ik hem toe. Harry kijkt me verontwaardigd aan. 'Je hoeft echt niet heel slim te zijn om te weten waar je nu aan denkt', merk ik scherp op. Hij haalt zijn schouders lichtjes op en beent daarna de kamer uit.
'Waar ging dat over?' vraagt Niall verbaasd. Ik leg hem kort uit over het grapje dat ik vanochtend had gemaakt. 'Aha en nu denkt hij dat het misschien nog wel waar is ook', zegt Niall. Ik zucht als antwoord. 'Hij moet niet zo dom zijn', is zijn simpele oordeel. Mijn mondhoeken krullen lichtjes omhoog tot een flauwe glimlach. 'Je hebt gelijk', zeg ik instemmend. 'Ik vertrouw hem, maar dat moet hij dan wel terug doen', zeg ik. In mijn ooghoeken zie ik Liam en Zayn goedkeurend knikken. 'Hij komt nog wel tot bedaar', zegt Niall en hij knijpt even bemoedigend in mijn hand. 'Dat zal wel moeten, anders worden het nog een paar lange, lange dagen', zeg ik. 'Of weken', hoor ik Zayn er zachtjes aan toe voegen.


-- Vandaag als sinterklaas cadeau allemaal kudo's & reactie's! --