Chapter 11.

Catharina
Ik had geen frisse lucht kunnen vinden, en aangezien ik het idioot vond om met mijn hoofd uit het raam te hangen, was ik op het dak geklommen. De woede was alweer weggezakt, mede dankzij Athan. Er was iets gebeurd waardoor hij was afgeleid en hij zijn woede in bedwang kon houden.
Anders dan gewone mensen kon ik zonder moeite op het dak van de trein blijven zitten. Ik was ook niet bang om eraf te vallen; ik zou niet gewond raken, het zou gewoon een heleboel werk worden om terug te geraken in de bewoonde wereld en het niet te verklaren zijn.
‘Het spijt me meneer, ik kreeg een woedeaanval omdat ik al eeuwen op deze aarde leef en ik me begin te vervelen omringd door alle onwetende puppies, en aangezien ik nergens frisse lucht kon vinden, besloot ik maar op het dak te klimmen. Nee, ik was niet bang om eraf te vallen, ik ben onsterfelijk, ik ga niet zo snel dood.
Phoeh, ik was in een humoristische bui vandaag.
Met een korte lach liet ik me op mijn rug zakken en staarde naar de blauwe hemel. Mijn ogen zakten langzaam dicht en binnen een paar seconden wist ik niks meer.

Athan
Was ze nu in slaap gevallen?
Normaal kon Cat een uil horen voordat hij haar hoorde, maar ze keek niet op of om toen ik voorzichtig naar haar toe bewoog.
“Cat?” zei ik zachtjes. Ik wilde niemand laten weten dat er twee mensen op het dak van de trein zaten.
Geen reactie.
Hm, dan was ze wel erg diep in slaap. “Catharina?” vroeg ik iets harder. Mijn zus bewoog niet, dus kroop ik verder. Het mocht dan wel niet fataal zijn als ik van de trein af viel, maar ik zou wel gewond raken, en ik was dus niet zo dom om te proberen om naar haar toe te lopen.
Langzaam kwam ik dichterbij, maar waar ik niet op bedacht was, waren Cat’s reflexen. Toen ik op haar schouder probeerde te tikken, sloeg ze me, nog half in slaap, zo hard op mijn hand dat ik een kreet van pijn slaakte en mezelf naar achteren wierp. Wat ik niet meer wist, was dat ik op een trein zat, dus met die overhaaste beweging verloor ik mijn evenwicht.