14. preperations

het water in de kom glinsterde zachtjes in het zwakke licht. mijn handen zweefden er vlak boven, maakte langzame maar zekere bewegingen. het mes dat ik aan het vormen was werd steeds groter en scherper.
eindelijk was het klaar. ik strekte mijn handen uit en pakte het voorzichtig vast, wetend hoe breekbaar zoiets was. hij was mooi gelukt, al zei ik het zelf. zelfs de meerminnen-tekens waren goed gelukt, die in het engels vertaald konden worden als iets wat op 'dit monster laten branden' leek. ik legde het mes neer op het bed.
ik had nu bijna alles wat ik nodig had voor de ceremonie. het drankje,waar ik de hele ochtend ingredienten voor had zitten zoeken, zat in een beker op mijn nachtkastje. op het bed lag het mes. nu moest ik alleen nog maar mijn bloed aan het drankje toevoegen. dan kon ik naar de rivier om daar vredig te sterven. maar eerst zou ik afscheid nemen van Cullens. van Seth niet. dat kon ik niet.
achter mij hoorde ik iemand luid kuchen. ik draaide me verschrikt om. Seth stond in de deuropening naar mij te kijken met een blik waar ik kwaadheid en verdriet in zag gemengd, maar hij probeerde het te verbergen achter een gemaakte nieuwsgierigheid. hij sloot de deur achter zich en liep langzaam naar het bed toe.
'Wat ben jij hier in het halfdonker aan het bekokstoven?' hij probeerde te glimlachen, maar het lukte hem net niet helemaal.
'Niks,' zei ik een beetje twijfelend.
de glimlach verdween helemaal van zijn gezicht, en zijn ogen werden kil.
'Lieg niet. Edward heeft me alles verteld.'
ik schold edward met alle scheldwoorden die ik wist uit. maar goed dat hij gedachten kon lezen, want it zou ik nooit in mijn leven hardop zeggen.
'Dan heeft hij je ook verteld waarom ik dit moet doen.'
'Maar dat is hem juist! je hoeft het niet te doen! ik wil niet dat je dit doet!' tot mijn ontzetting begon Seth te huilen.
ik had mensen vaker zien huilen. als ze een belangrijk familielid hadden verloren, of een huisdier. sommige mensen huilden zelfs om lage punten. maar nietom zeemeerminnen die op het punt stonden zelfmoord te plegen. oke, de meesten wisten niet eens dat wij bestonden, maar dan nog! mensen zouden blij moeten zijn als dat gebeurde!
ik kon niet aanzien hoe Seth voor mij stond te huilen, en begon ook te huilen. voor ik kon vallen, pakte Seth me stevig vast. ik wond mijn armen om hem heen, meer om hem te troosten dan om mezelf overeind te houden.
het was een vergissing.
ik zag wat Seth ging doen, en ik kon mezelf niet uit zijn armen worstelen. 'Seth, ne...,' probeerde ik nog, maar hij drukte hard zijn lippen op die van mij.