7 maandjes

De jongens zijn momenteel ten midden een interview, ergens in het drukke LA gedoe. Natuurlijk had Bill geprotesteerd, want hij wou bij mij blijven. David moest hem letterlijk zelf komen ophalen, omdat hij weigerde bij me weg te gaan voor die 8 uurtjes. 'Straks gebeurt er iets!' had hij geroepen vol angst, en antwoordde ik weer als altijd. 'Er gebeurt niets, Bill, ga nou maar mee!' Met een lang gezicht drukte hij een kusje op mijn voorhoofd en wreef met zijn hand over de toekomstige tweeling heen. 'Ik ga jullie ook missen, liefjes, maar niemand begrijpt dat!' Verontwaardigd gaf ik hem een stoot en grinnikte hij.

Nu 4 uur later, krijg ik een sms.

'Nog niets aan de hand lieverd? Ik kan het echt niet helpen, ik denk maar steeds aan jou en de kids, vele kusjes, straks moeten we beginnen en kan ik mijn BB niet gebruiken '


Ik lees het voor aan Fien en ze kijkt me aan met puppy oogjes. 'Bill is zo ontzettend schattig! Stuurde Tom maar zo'n dingen!' Ik grijnsde en plofte voorzichtig naast haar neer. 'Moet je weer zwanger worden en hopen op een tweeling.' Ze staat meteen op en schud wild haar hoofd. 'Ik dacht het dus niet!' Snel stuurde ik een berichtje terug, voor hij dacht dat er iets fout liep en meteen de ambulance op me af zou sturen!
Het is nog altijd Bill, hé! Thomas kruipt de sofa in en legt zijn kleine hoofdje langzaam op mijn buik neer. 'Mama, zusjes slapen?' Ik streel door zijn blonde lokken en glimlach mijn zoon toe.

'Ne...' Abrupt wordt mijn stem afgenomen en schiet mijn hand naar mijn buik toe. Snel schiet Thomas overeind en kijkt me schuldig aan. 'Pijn doen?' Met een verkrampt gezicht schud ik mijn hoofd, maar voel weer een steek opschieten. Het is het gestamp van de meiden, geloof ik, mar dit keer doet het veel meer pijn dan anders. 'Het is niets liefje.' en streel zijn bolle wangetjes. Hij negeert het en staart naar mijn buik, met grote oogjes. Hij klimt uit de zetel en trappelt om een kussen. Verbaasd kijk ik hem aan. Hij steekt hem uit en houdt zijn hoofd schuin. 'Papa zegt, mama zorgen!' brabbelt hij en ik kijk hem met open mond aan. 'Wat zegt papa?' Hij zucht en draait zich een kwartslag. 'Grote broer?' zijn stem galmt door het huis en kreunend sla ik mijn hoofd naar achter. Wat heeft Bill nou weer gedaan?

Max komt erin en Thomas begint van alles te brabbelen, en het lijkt erop dat Max hem daadwerkelijk wel verstaat. 'Mam, pap heeft hem gevraagd om goed voor jou te zorgen, als hij weg is.' grijnst hij en wrijft door zijn zachte krullen. Meteen trek ik een vertederd gezicht als hij me dwingend het kussen in mijn schoot drukt. 'Maar liefje toch! Wat ben je toch een schatje.' en knijp in zijn wangetjes waardoor hij zijn grote broer triomfantelijk aankijkt. Ik kus zijn voorhoofdje en net als ik het kussen wil nemen, voel ik weer een stekende pijn. Helaas merkt Max het op en sluit ik kreunend mijn ogen. 'Mam, gaat het wel?' Terwijl ik vecht tegen de tranen van de pijn, kan hij niet anders dan strelen over mijn haar en rug. Het is net mini-Bill. 'Zal ik tante roepen?' Ik schud meteen mijn hoofd. 'Er is niets mis, ze schoppen enkel maar.' en voel tranen prikken. 'Broer, ik bang.' Zielig kijkt Thomas me aan en krijgt vochtige oogjes, 'liefje, niet huilen!' zeg ik snel maar het is al te laat. Ik wil opstaan om hem vast te nemen en zak door mijn benen. 'TANTE!!!' gilt Max en ik grijp naar mijn buik. Wat is dit in godsnaam? Zou er iets mis zijn?

Snelle voetstappen weerklinken op de houten vloer en al snel voel ik een sterke greep om mijn arm. 'Blake, wat voel je?' vraagt ze opgefokt, maar probeert rustig te blijven. Een nattig gevoel loopt langs mijn benen en ik kijk geschrokken voor me uit. 'Omg...fluister ik en voel de tranen omlaag rollen, dit kun je niet menen! Dit mag niet! 'BLAKE!' ongerust kijkt ze me aan en ik begin te snikken. 'Ze mogen niet ...doodgaan..mijn water..' Ze trekt grote ogen en vloekt luid. 'Ik bel een ambulance!' en verdwijnt, naar de keuken.

De kindjes zijn veel te vroeg, ik moet zeker nog 8 weken. Laat dit alsjeblieft geen miskraam zijn, dat vergeef ik mezelf nooit, en Bill.... die wordt krankzinnig! Mijn hoofd wordt vastgehouden en tegen een tenger lichaam aangedrukt, terwijl ik nog steeds op mijn knieën balanceer. Als ik niet beter zou weten, heb ik het gevoel dat Bill dicht bij me is. 'Mam, het komt wel goed, ik weet het zeker!' fluistert Max, maar ik hoor de schrik in zijn stem. Het zweet breekt me uit en de eerste weeën komen op. Het maakt me enorm kwaad en ik wordt in de zetel geplaatst door Fien. 'Denk aan je ademhaling, oké!' zegt ze streng en hoort de sirenes al loeien. En dan gaat het plots snel, ik wordt op zo'n brancard gelegd en zie de geschrokken, bange blikken van mijn kinderen. 'Fien, ... Ik wil Bill niet storen maar, ..ik moet..' snik ik radeloos en wrijf door mijn haren heen. 'Ben je mal? Ik ga hem meteen opbellen, en David en desnoods het tijdschrift zelf!' roept ze uit en neemt mijn hand. 'Blake, ik zal eerst zorgen voor een oppas en daarna kom ik meteen naar het ziekenhuis oké?' Ik knik en ze kust even mijn voorhoofd, voor ik wegrijd in de ambulance.

Bill had het nog zo gezegd! Hoe wist hij dat er iets zou gebeuren bij deze zwangerschap? Leven de meisjes überhaupt nog? O Gosh, waaraan zit ik nou te denken, natuurlijk leven ze nog, dat moeten ze gewoon!
'Mevrouw, blijf rustig ademhalen.' beveelt een dokter, maar het lukt me niet. Uit angst en nervositeit vergeet ik de belangrijkste remedie, ademhalen. Daarna wordt alles zwart.








Hmmm, Mauvais, Bien où trés Bien?

Sorry heb net frans zitten lezen...haha