Chapter Sixty-Eight,

Elise's pov

Ik zit in de kamer van mijn vader. Hij was bij bewust zijn, maar net. Ik kan hier niet tegen. Het doet me teveel denken aan Harry in het ziekenhuis. En aan Anne en Gemma. Ze stuurden me weg. Ik zucht. 'Wat is er?' vraagt mijn vader zacht. Ik kijk op. 'Leg later wel uit, word jij maar eerst beter.' Hij probeert zijn hoofd te schudden. 'Je kan het me zeggen.' Ik zucht. 'Ik heb het niet zo met ziekenhuizen sinds Harry...' ik maak mijn zin niet af. 'Ik snap je punt.' Zegt mn vader en hij probeert te glimlachen. Ik hoor geklop en ik kijk om. De dokter was er. Hij loopt binnen. 'Ik draai er niet omheen,' begint hij gelijk. 'Het was een hartaanval. Een zware. U had het bijna niet overleefd. En meestal...' Hij stopt. 'En meestal komt het dan vaker voor.' maakt mijn vader de zin af. 'Ik kan het weten, ik heb zelf dokter/chirurg.' Ik kijk hem glimlachend aan. De dokter knikt. 'Elise, kan ik je even spreken?' Ik knik en sta op. We lopen naar de gang. 'Luister, je vader... Hij is sterk, maar deze hartaanval had hem bijna zijn leven gekost. Ik ben bang dat hij niet lang meer heeft.' 'Hoelang?' vraag ik terwijl ik tegen mijn tranen vecht. 'Een week, misschien twee.' 'Zo kort!' roep ik. Hij knikt. 'Je vader is een vechter, maar zelfs dit is te heftig.' Ik zucht en leun tegen de muur. 'Is er echt niets wat je kunt doen? Een nieuw hart? Of iets anders?' Ik ben wanhopig, ziet hij dat niet? Hij zucht. 'Het spijt me, als je een nieuw hart nodig hebt, gaat er heel veel vooraf. Bijvoorbeeld de...' 'Ik wil het niet weten. Alleen ja of nee was genoeg.' onderbreek ik hem. 'Ik kan hem op de lijst zetten, maar de kans is zo klein dat hij een hart krijgt. Het spijt me echt heel erg.' zegt hij. Ik knik. 'Je hebt je best gedaan.' Ik loop mijn vaders kamer in. Ik zie hem liggen en ik kan de tranen niet meer tegenhouden. Ik ga naast hem zitten en pak zijn hand. 'Niet zo lang, of wel?' zegt hij schor. Ik schud mijn hoofd. Mijn stem is weg. Er zit een enorm brok vast in mijn keel. 'Elise,' begint mn vader. 'ga naar huis.' Ik kijk hem verrast aan. 'En jou achterlaten? Vergeet het. Dat is me al eerder gezegd, en toen was ik zo dom om te gaan, ik blijf.' 'Elise, zo bedoelde ik het niet. Je vrienden moeten het weten, je hebt ze nodig. En je hebt Harry beloofd te bellen.' Ik zucht. 'Ik bel vanuit het ziekehuis, dan kom ik gelijk terug, dus nergens heengaan jij.' Ik knijp hem zachtjes in zijn hand en loop naar de gang. Ik pak mijn mobiel en maar een bericht voor Harry: -Hey, hoe gaat het daar? Alles is hier goed, ben nu bij mn vader. xoxo- send. Hij hoeft het niet te weten. Nog niet.

ATTENTIE ATTENTIE: oke dit gaat heel slecht woden, I need your choice, moet hij dood(wat nogal vernoordend klinkt...) of juist niet? Zet het maar in een reactie. Als je dat wil, ik heb het wel nodig... Umm thanxss xoxo