# Two.

Als ik mijn ogen weer open, zie ik een paar ogen die ik uit duizenden herken. ‘BROOKE!’ zei Marilyn. ‘Hoi.’ zeg ik voorzichtig terug. ‘Hoe gaat het?’ vraagt ze weer en ik grijp naar mijn hoofd. ‘Hoofdpijn…’ antwoord ik. Marilyn werd gebaart weg te gaan door professor McGonagall. ‘Wat gebeurde er in the great hall?’ vraagt ze op een strenge toon. ‘Ik weet het niet, echt niet..’ zeg ik op een toon waarvan het echt klonk alsof het waar was. ‘Goed… Je hebt een paar dagen rust nodig.’ zegt ze en loopt weg. Langzaam doe ik mijn ogen dicht en val ik in slaap… ‘Brooke..? Brooke?’ vroeg een stem. Met tegenzin doe ik mijn ogen open en zie dat het Draco is. ‘Wat doe je hier?’ vraag ik. ‘Ik kwam kijken hoe het met je gaat.. Ik had je opgevangen, weet je nog?’ antwoord hij. ‘Nee?’ ‘Oh..’ ‘Mag ik alsjeblieft slapen?’ vraag ik rustig. ‘Natuurlijk. Zie ik je morgen weer?’ ‘Euh, ja, oke..’ Draco antwoordt niet en loopt weg. ‘Rust..’ mompel ik in mezelf. Ik kijk nog even rond en sluit mijn ogen.
De volgende ochtend toen ik wakker werd stond Draco alweer bij mijn bed. ‘Hoi, Brooke.’ zegt hij met een kleine angst in zijn stem. Ik vraag me af wat er is gebeurd gisteren… ‘Hoi, Draco.’ ‘Gaat het weer een beetje?’ ‘Ja hoor.’ antwoord ik zacht. ‘Ik moet weer gaan, sorry Brooke.’ zegt Draco voorzichtig en loopt weg. ‘Wat is er met Draco? Ik blijf het me afvragen…’ mompel ik binnensmonds.