O55.

Ik neem zijn hand in de mijne en loop naar het park. Onze vingers maken een knoop van onze handen en ik lach gelukzalig naar de jongen naast me. Hij was prachtig. De herfstzon schijnt op zijn kaken en laat een prachtig warm licht over hem vallen. Hij lacht guitig en zijn blik lijkt te zeggen dat wij voor eeuwig zijn.
Maar daar denk ik liefst niet aan, ik bedoel: Hij is en blijft een player. Er zijn bewijzen van, het staat op papier, min of meer.
Ik hoop dat hij toen enorm dronken was, maar ik ben nu ook dronken. Dronken van zijn ogen en zijn geur. Ik zal hem altijd geweldig vinden, vrees ik. Ik lach een ongemakkelijk lachje naar hem, maar zet er dan een flinke pas in.
We lopen verder en verder en verder, tot we een uithoek van het park bereiken, daar zit een groot gapend gat in de omheining, die naar een bos zou leiden. Ik wiebel mijn wenkbrauw speels naar hem en glip door het gat het bos in, toen ik kleiner was ging ik hier steeds jagen, indiaan spelen, tenten maken van lakens, etc. Gewoon typische dingen die kleine jongetjes doen.
Ik herinner me een open veld in het midden van het bos en rep me daar op dit moment naar toe. Harry stommelt achter me aan, hij lacht non-stop, maar heeft geen idee wat er aan de hand is. Hij weet wel dat er iets leuk aan de hand is.
Ik loop verder en verder, als kind had deze afstand kilometers geleken, alsof ik door een jungle moest ploeteren, maar zo er was het niet eens.
Ik stop abrupt bij een beekje, over het beekje kon je het veldje al zien, het had zacht gras en enkele bloemen, maar het straalde niets speciaals uit. Aan de zijkant van het veld stond er een appelboom, op dit moment vol met appels, het was de tijd van het jaar.
"Waag de sprong." zeg ik tegen harry. "Alleen als we het samen doen." oppert hij als snel antwoord. De beek was net iets meer dan een halve meter breed, je kon er zo overstappen.
We zetten samen een paar stappen naar achter, rennen er naar toe, nog steeds hand in hand en stoten af, om dan samen al een eindje in het veld te vallen.
we lagen naast elkaar, met onze gezichten naar beneden, maar ik kon het niet laten om meteen op hem te rollen.
"Wat vindt je er van? Zo ver weg van de beschaafde wereld?" vraag ik droogjes. Het klinkt misschien hebberig van me, maar hier was hij helemaal van mij. Hier was hij niet de beste vriend van May, ook geen player noch bevriend met de jongens. Hier was hij mijn vriendje en dat was alles.