Chapter Sixty-Six,

Elise's pov

Waarom moest ik nou komen? Spookt door mijn hoofd. Harry en ik zitten in de tuin op de schommelbank. Harry kijkt me aan en pakt mijn hand. 'Shepherd is slaapt, ik wil hem niet wakker maken.' 'Oke, ten eerste, mijn vader slaapt hier niet... Ten tweede, eh..' Hij kijkt me vragend aan. 'Er is geen tweede.' zeg ik droog. 'Oh, waar is hij dan?' vraagt Harry. 'Eh... Geen idee. Het was iets met zn werk. Misschien in het ziekenhuis. Niet in Engeland, maar hier. Ach boeie.' Harry lacht en doet een arm om me heen. Hij geeft me een kus. We zitten nog super lang zo. Tot Harry wordt gebeld. 'T'is mn moeder.' zegt hij. 'Neem dan op.' zeg ik droog. Niet het antwoord dat hij had verwacht. 'Maar...' ik kijk hem streng aan. 'Harry hier.' hij staat op van de bank en loopt rond. 'Ja, weet ik. Nee, ja, ja. Klopt. Ja... Met de rest van de, luister nou even. Mam, jahaa. Ja. Nee, da... Laat me nou uitspreken. Ik... Je laat me niet uitspreken. Ik kom niet terug. Nee. Omdat.. Mmm, nee. Ja, maar.. Oke, ja tuulk. Hou ook van jou.' Hij hangt op en kijkt naar mij. Hij zucht. 'Sorry, ik eh...' 'Moet je terug naar huis?' vraag ik. 'Ik ben thuis. Maar ik moet terug naar dat mens.' Hij komt naast me zitten. Gelijk nestel ik me tegen hem aan. 'Het is niet zomaar een mens. Het is je moeder, ze houdt van je.' Hij zucht. 'En jou moeder dan. Daar praat je ook niet bepaald aardig over.' Ik kijk hem aan. 'Jij kent haar nog niet, of wel. Jou moeder houdt van je, de mijne niet van mij. Dat is het verschil. Mijn moeder liet me achter en loog over mijn vader, jou moeder heeft altijd voor je gezorgd en houdt van je. Dat is een groot verschil.' Hij zucht. 'En mijn moeder loog over jou.' 'Dat is in het verleden.' Ik kijk hem aan. 'Dus je zegt dat ik terug moet.' Ik schud snel mijn hoofd. 'Nee, of, nouja, je kan op zn minst even langs gaan. Ze mist je. En je zusje ook.' Hij geeft zich over. 'Oke, twee dagen. Meer niet, dan kom ik weer terug. Deal?' Ik knik. Hij staat op. 'Of je komt met me mee.' hij doet een wenkbrouw wiebel. 'eh, nee.' Zeg ik. 'Je weet dat dat niet goed gaat.' Harry zucht. 'Je zei het net zelf: dat is het verleden. Dus waarom ga je niet mee?' 'Sorry.' zeg ik met een klein stemmetje. Hij gaat weer zitten en doet zijn armen om me heen. God, wat hield ik van hem.