Eleanorah - 2

'Hoi.' Van dichtbij was hij nog steeds knap. Misschien zelfs nog wel knapper.
Mandy gaf me een schop, ik hoorde haar bijna denken: "Zeg toch iets! Zeg iets indrukwekkends en interessants!"
'Eh... hoi.'
'Wat is er met je haar gebeurd?'
Mijn hand schoot omhoog, ik was even vergeten dat het er waarschijnlijk uitzag alsof ik onder de douche vandaan kwam. Ik kon wel door de grond zakken. 'Ik kreeg een beker bier over me heen. Het is ook zo druk hier...'
Mandy zuchtte.
'Zeg dat wel. Ik ben naar hun eerste concert geweest in Nederland, toen ze nog bijna geen fans hadden. Dat was wel wat rustiger. Nog geen vijftig mensen in een klein zaaltje. Ze speelden het dak eraf, vanaf dat moment heb ik al hun cd's gekocht en ik heb ze al drie keer zien optreden. Ze worden elke keer beter.' Hij lachte, en ik wierp snel een blik op zijn arm. Het was een tatoeage van een salamander.
'Dit is ons eerste concert. Twee jaar geleden mochten we niet. Maar ik geloof dat wij ook wel alle cd's hebben.'
Hij lachte nog een keer. Op dat moment wilde ik dat ik de grappigste persoon op aarde was. Hij was zo leuk wanneer hij lachte...
'Aha, mede die-hard fans! Ik ben Elliot.'
'Eleanorah. Zeg maar Norah. Dit is mijn beste vriendin Mandy.'
Op dat moment ging het licht uit. Overal klonk gejuich en ik kon net Mandy verstaan die in mijn oor riep: 'Toch blij dat Arvid niet mee was?'
Op het podium waren vaag schimmen te zien van d bandleden die weer hun plaatsen innamen om te spelen.
De spots gingen aan, maar toen ik opzij keek was Elliot weg. Hij was nergens meer te zien. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat ik geen betere indruk op hem had gemaakt en dat hij blijkbaar de eerste de beste gelegeheid had aangegrepen om ervandoor te gaan.
Daniël zette een nummer in en ik en Mandy dansten en ik kon het niet laten om me heen te kijken om te zien of ik Elliot nog ergens zag.
Toen het nummer was afgelopen werd ik aan de kant geduwd door een hele colonne mensen die zich met handen vol bier naar voren werkte, toen ze weg waren kon ik Mandy ook nergens meer vinden.
De toetsenist sloeg de eerste toetsen aan en ik voelde een hand op mijn schouder. Snel draaide ik me om.
Ik verwachtte Mandy te zien, maar het was Elliot. Hij pakte mijn arm vast en gebaarde naar de deur. Ik liet me meetrekken, me vaag beseffend dat ik mijn favoriete nummer zou missen als we nu weggingen. Elliot hield zijn salamander-arm voor zich uit om ervoor te zorgen dat mensen aan de kant gingen en vrij snel bereikten we de deur. Hij nam me mee naar de zaal uit, we kregen een stempel zodat we later nog naar binnen konden. Ik vroeg me af waar hij heen wilde, wat hij van plan was. Op de achtergrond hoorde ik vaag het nummer waarvoor ik eigenlijk mijn kaartje had gekocht. Het werd gedempt door de zware deur, en toen we de buitendeur uitliepen kon ik het niet meer verstaan, maar ik had het zo vaak geluisterd dat ik de melodie en tekst kon dromen.
We stonden stil.
Onder mijn voeten lag een dun slaagje sneeuw dat nog maar net gevallen was, ik rilde. Binnen was het warm geweest, nu stond er kippenvel op mijn armen. Elliot stond tegenover me.
Zijn hand ging omhoog en hij raakte mijn wang aan. Hij streek mijn haar uit mijn gezicht en duwde het achter mijn oor.
'Je bent mooi...'
Hij boog zich naar voren en even dacht ik dat hij me ging kussen, maar hij gaf me alleen een knuffel. Heel even was ik teleurgesteld, toen maakte dat plaats voor puur geluk. Ik wilde voor altijd zo blijven staan, met zijn armen om me heen geslagen.
Plotseling voelde ik een stekende pijn in mijn hals. Het voelde alsof er iemand een mes in stak. Ik probeerde me los te trekken, maar de omhelzing was een ijzeren greep geworden. Mijn hals brandde van de pijn en ik begon langzaam mijn bewustzijn te verliezen. Ik wilde gillen maar ik kreeg geen geluid uit mijn keel. De greep verzwakte, en ik viel op mijn knieën in de sneeuw, die nu niet meer zuiver wit was, maar bloedrode vlekken vertoonde.
Ik ging zo op in zijn omhelzing dat ik alles om me heen vergat.