Eleanorah - 1

De muziek was oorverdovend en de zanger van de band sprong wild heen en weer over het podium. Al drie keer had hij bijna het drumstel kapotgemept met de microfoonstandaard die hij rondslingerde alsof hij alle ruime van de wereld had. Elke keer als hij zijn handen omhoog gooide als teken dat het publiek mee moest zingen schreeuwden Mandy en ik zo hard als we konden. We sprongen heen en weer en duwden mensen weg die ons aan de kant probeerden te werken om zelf betere plaatsen te bemachtigen. Al maanden hadden we ons verheugd op dit concert, we hadden zelfs gespijbeld om kaartjes te kunnen bemachtigen. Het is dat Mandy een vriend heeft, anders zou ze volgens mij het podium op klimmen om de ongelofelijk aantrekkelijke gitarist te omhelzen. Dat had Arvid ons namelijk ten strengste verboden.
En Mandy heeft het nooit letterlijk gezegd, maar ik weet dat ze zo zou dumpen wanneer ze Daniël zou kunnen krijgen. Haar hele kamer is behangen met posters van Breaking the Light en toen ze begon met daten met Arvid heeft ze tegen me gezegd: 'Het is geen Daniël Sarrion, maar je kan niet alles hebben. Vergeleken met Daniël is ie niets, vergeleken met andere jongens is hij meer dan acceptabel.' Ze is niet bepaald van de complimenteuze opmerkingen.
Ik krijg een duw in mijn rug en meteen voel ik hoe er een plastic bekertje tegen mijn hoofd komt. De inhoud spat over de rand en loopt over mijn hoofd heen, de geur van bier is bedwelmend. Het loopt over mijn haar in mijn nek en drupt in mijn T-$shirt. Toen ik me omdraaide kon ik niet zien wiens drinken dat was, overal om me heen zag ik mensen heen en weer springen en schreeuwen.
De drummer gaf een laatste mep op zijn drumstel, iedereen juichde.
'So... we'll have a sort break, see you in a couple of minutes!'
De bandleden verlieten het podium, twee roadies kwamen terug om de boel te verbouwen.
Mandy draaide zich naar me om met een glimlach van oor tot oor. 'Wauw. Wauw, wauw, wauw! Nog beter dan ik had kunnen verwachten. Wat is er met je haar gebeurd?'
Ik haalde mijn hand door de donkerbruine plukken die tegen mijn hoofd geplakt zaten. 'Bier.'
'Nouja, het is in ieder geval goed voor je haar, hoef je nooit meer die dure bier shampoo van-' Plotseling viel ze stil en staarde over mijn schouder de zaal ik.
'Wat? Loopt Daniël Sarrion daar?' Ik zei het zo sarcastisch mogelijk, maar Mandy ging er serieus op in.
'Natuurlijk niet. Niet omkijken. Er staat daar een jongen die al de hele tijd naar je loopt te staren. Niet omdraaien!'
'Wat, hoe ziet hij eruit? Knap, lelijk, jong, oud?'
'Zeventien, achtien misschien? Zeker niet te oud voor jou!'
Ik zuchtte. 'Hoe ziet ie er uit? Moet ik doen alsof ik bezet ben? Oh, waarom hebben we Arvid niet meegenomen?'
'Handen af van mijn vriendje!' Zogenaamd beledigd gaf Mandy me een stomp op mijn arm. 'Hij is niet mee omdat hij mij niet wil zien kwijlen bij Daniël. En stel je niet zo aan, hij is leuk hoor. Best wel jouw type. Niet kijken!'
Ik trok me niks aan van haar goedbedoelde advies en draaide me om. Meteen zag ik wie ze bedoelde. En dat was niet omdat de rest van de mensen oud en lelijk was. Het was omdat iedereen om hem heen leek te vervagen tot een grote massa waar alleen hij duidelijk uit tevoorschijn kwam.
Zijn haar was zwart, coupe moet-eigenlijk-binnekort-ooit-een-keer-naar-de-kapper-maar-kan-mijn-tijd-veel-beter-besteden, hoekige gelaatstrekken, tatoeage op zijn onderarm waarvan ik net niet kon onderscheiden wat het voorstelde. Toen ik hem aankijk glimlachte hij.
'Als hij hierheen komt, en je een stomme opmerking maakt praat ik nooit meer met je. Echt waar.'
Ik had nog wel veel langer naar de jongen willen kijken, maar Mandy begon aan mijn schouder te trekken. 'Als je dit verpest verdien je nooit meer een andere jongen.'
Mijn hand trilde. 'Wat? Komt hij eraan?'
'Hij kijkt je nogsteeds aan... Hij kijkt weg... Hij komt eraan!'