29. nasty surprise

een maand later

het was nu een maand geleden dat ik mijn moeder weer had gevonden, en je kon zien dat het mij veranderd had. ik liep nu altijd met een glimlach op mijn gezicht rond. de nachtmerries die ik altijd gehad had waren weg. zelfs mijn vader deed me niks meer.
ik zag mijn moeder en mijn tante op zijn minst een keer per week. we hadden nog veel bij te praten in die 5 jaar dat we elkaar niet hadden gezien. het was wel altijd 's avonds, in verband met mijn witte vleugels, die nog meer licht afwierpen naarmate mijn geluk groeide. embry noemde me nu constant zijn licht in de duisternis.
maar op een dag gebeurde het
het was een van die weinige zonnige dagen in forks. ik was aan het wandelen met embry. nou ja, ik was aan het vliegen, en embry was onder mij aan het rennen in zijn wolfvorm. ik vond het een leuk spelletje om tussen alle bomen door te vliegen zonder mezelf echt te bezeren, en embry vond het gewoon leuk om naar mij te kijken.
ik was even vooruit gevlogen toen ik embry achter me hoorde blaffen en piepen. denkend dat hij zichzelf had pijn gedaan draaide ik me onmiddelijk om en vloog terug. maar toen ik zag wat er aan de hand was stopte ik abrupt.
op dat moment zei alles in me dat ik moest vliegen, vliegen en niet terugkijken. op de grond lag een man, bewusteloos, en embry was bezorgd met zijn snuit de man aan het prikken. het was een man die ik gehoopt had nooit meer te hoeven zien.
mijn vader.