|| Fourty Four

Het moment dat Aiden over de rand viel stortte mijn wereld in. In een keer zat mijn lichaam vol met adrenaline, het stroomde door mijn aderen heen en ik merkte dat mijn spieren zich aanspande.
"Aiden! Neeeeeee!" gilde ik en rukte me los uit Kyle's greep. Ik voelde niet dat ik daarbij een hele pluk haar verloor en dat het mes een snee had achtergelaten in mijn nek.
Ik rende naar de rand en ik viel op mijn knieën. Bibberend keek ik over de rand, op zoek naar een teken van leven.
Vele meters beneden staken de rotsen dreigend uit de zee. Ik zag de plek waar Aiden in het water gevallen was.
"Alsjeblieft. Alsjeblieft. Kom boven" huilde ik. Maar in het water gebeurde niets.
Plotseling werd ik ruw bij mijn arm omhoog getrokken. Kyle keek me vernietigend aan.
"Je kunt hem niet meer redden" zei hij.
Ik was verblind door tranen en vanbinnen voelde ik mezelf sterven. Zijn laatste woorden, ik hou van je. Ik had niet eens kunnen zeggen dat ik ook van hem hield. En nu was hij…
Een plotselinge woede laaide in me op.
"Klootzak!" gilde ik. "Je hebt hem vermoord!" Ik wou Kyle in zijn gezicht stompen maar in een reflex had Kyle allebei mijn polsen vast.
"Ik dacht het niet" zei hij dreigend. “Hij sprong zelf.”
“Jij..jij…”
Ik keek hem kwaad aan. Ik verzamelde wat slijm in mijn mond en spuugde in zijn gezicht.
"Aah! Vuile trut!" schreeuwde Kyle.
Ik had verwacht dat hij me los zou laten, en dat ik dan weg kon rennen, maar hij bleef me stevig vasthouden.
"Hier zul je voor boeten" gromde Kyle. Het volgende moment kreeg ik een harde klap in mijn gezicht.
Ik gilde en viel neer op de grond. Ik begon weer te huilen en kroop angstig verder weg van Kyle.
Kyle lachte en keek vermakelijk toe.
Ik kroop weer naar de rand van de klif en keek naar beneden. Het water was weer rustig. Nergens een teken van Aiden.
"Nee" fluisterde ik. Ik had nog hoop gehad dat hij boven was gekomen.
"Nee!" gilde ik nu, terwijl de tranen over mijn wangen stroomde.
"Oké! Genoeg!" schreeuwde Kyle en hij trok me omhoog. "We gaan."
"Nee!" Ik kon alleen nog maar huilen. Aiden was dood, hij kwam nooit meer terug. Ondanks de warmte kreeg ik overal kippenvel. Toen keek ik angstig op naar Kyle.
Alsof ik niets woog gooide Kyle me over zijn schouder. Ik gilde en bonkte Kyle op zijn rug, maar hij leek het niet te merken.
"Laat me los" gilde ik terwijl ik heftig spartelde.
Kyle droeg me weg bij de rand, weg bij Aiden.
"Nee! Nee! Nee!" krijste ik.
Kyle liep een stuk met me de berg af, ik kon niets tegen hem beginnen. Hij was zo veel groter en sterker. Ik sloot mijn ogen en stopte met spartelen. Het had allemaal toch geen zin meer, ik had Aiden niet meer om voor te vechten.