Thema wedstrijden - the hungergames opdracht 2

prim pov
Er was een tijd dat onze familie fijn met elkaar leefde. We hielden van elkaar. Mijn moeder gaf veel op voor mijn vader, die echt verliefd waren. Mijn vader zorgde voor het inkomen en eten. Mijn zus ging zelfs soms mee. Ik , de jongste van allemaal, kon niet veel doen dan kijken hoe rustig het toen was. Als ik terug kijk tenminste, want alles veranderde op door maar een explosie.

Het was een gewone dag als andere. Ik moest naar school samen met mijn zus. Mijn vader zat te werken en mijn moeder ook. De school was net uit en ik en mijn zus liepen naar huis. Tot we een grote explosie hoorden. Het kwam als zo vaak van de mijnen. Niemand keek er meer van op, omdat het gewoon te vaak gebeurde. Maar dit keer voelde ik een slecht voorgevoel. Ik wist niet waarom maar opeens rende ik naar huis. Bang voor iets dat ik niet kon verklaren.
´Prim, wacht! Ga niet zo snel´ riep Katniss me na terwijl ze achter me aan rende. Ik wist dat ze me makkelijk kon bij houden dus stopte ik niet en rende ik door.
Ik vloog naar binnen waar ik onze moeder zag. Ze huilde terwijl ze een tas inpakte om een of andere reden.
´Mama, wat is er´ vroeg ik. Pas toen keek mijn moeder om waardoor je nog beter kon zien dat ze lang had gehuild. Haar gezicht was meestal zo prachtig en nu leek het er helemaal niet meer op. Ik hoorde achter me Katniss heel diep inademen. Als of ze bang was wat er was, zij was niet de enigste ik was ook doods bang.
´Jullie vader heeft een ongeluk gehad in de mijnen´ zei ze. Je zag goed dat ze moeite moest doen om niet weer in tranen uit te barsten. Meteen dacht ik terug aan de explosie die we eerder op de dag hadden gehoord. Ik slikte een brok in mijn keel door. ´Gelukkig leeft hij nog maar hij is erg verwond. We gaan nu naar hem toe´ zei ze terwijl ze ook onze jassen pakten. Ik wou vragen of het nog wel ging dat ze overeind kon blijven. Maar ergens van binnen wist ik dat het niet kon.
Die middag zag ik voor het eerst mijn vader helemaal zwak in een bed liggen. Lakens lagen over hem heen. De dokters zeiden dat hij geluk had gehad en alleen zijn benen kwijt was. Maar ik zag al van de verplegers dat het niet goed was. Ik was toen nog jong genoeg dat ik er niet verder over na dacht. Al kwam ik al snel achter wat er zo slecht aan was.

Een paar dagen konden we leven van eten die we kregen of nog over hadden. Tot vader weer terug was. Daarna zouden we wel iets bedenken. Alleen toen vader terug was veranderde alles. Hij was niet meer zo blij als vroeger. Hij zat alleen op zijn bed, met een lege staar voor zich uit. Mijn moeder probeerde hem te helpen. Uit zijn bed te krijgen en hem iets laten doen. Katniss begon haar te helpen maar niets leek te helpen. Mijn vader bleef daar maar zo staan. Hij kon niets meer doen en het leven dat we eerst hadden was voorbij wist ik meteen.
Nu vader niets meer kon doen keek ik naar mijn moeder. Maar aan de blik in haar ogen zag ik ook dat er iets niet goed was. Er leek wel iets gebroken in haar wat ik niet kon benoemen. Ze was alleen bij vader of te lezen. Lezen voor een oplossing waar ze hem mee kon genezen. Al zeiden de dokters al dat het onmogelijk was.
Al snel merkte ik dat er niets te eten binnen kwam en dat Katniss elke dag goed probeerde te verdelen. Ook merkte ik dat ze zelf eten probeerde te halen. Ik wou helpen maar ik kon niets doen. Als ik iets kon doen dan wou Katniss er niets van weten.
Na een paar maanden waren we allemaal bijna verhongerd. Het was een stormachtige dag en vol verbazing kwam Katniss terug met eten. Niet een beetje ook maar broden. Ik genoot er vol van. Al zaten alleen ik en Katniss aan de tafel te eten. Onze ouders aten altijd ergens anders.
Een paar dagen later kwam Katniss met een geweldig idee thuis. Ze kon gaan jagen in het bos en zo konden we verder leven. Ik kon mijn geluk niet op. Onze perfecte leven was er niet meer maar nu was het een beetje normaal tenminste. Helaas veranderde dat ook veel te snel.

Het was de eerste keer dat ik mee kon doen aan de hongerspelen. Ik wou vaker mijn naam er in laten doen voor voedselbonnen maar dat mocht niet van mijn zus. Daar stond ik dan te wachten tot een naam opgeroept werd. Ik dacht alleen maar aan mijn zus. ´´Laat niet katniss everdeen worden!´´ dacht ik. Ik was zo bang voor mijn zus dat ik niet eens dacht aan mij zelf. Tot ik mijn naam hoorde. Ik was getrokken. Ik moest naar de hongerspelen en ik zou het niet overleven. Dat dacht ik tenminste toen. Toch probeerde ik zonder emoties naar het podium te lopen. Ik hoorde achter me Katniss schreeuwen. Ik keek niet om, dat zou ik niet aan kunnen.
Daarna werd alles wazig voor me. Katniss rende naar het podium en offerde zich zelf voor mij op. Ook al had ze meer kans dan ik , ik liet het niet gebeuren. Ik riep van alles en probeerde haar op zij te duwen. Maar twee grote handen hadden me al vast. Boos spartelde ik tegen maar het had geen zin, Gale had me stevig vast. Ik kon niets meer doen Katniss ging naar de hongerspelen en ik bleef achter.
Toen we afscheid moesten nemen waren alleen ik , Gale en de bakker er. Pap en mam waren niet eens op komen dagen. Katniss gaf me nog wat tips en vertrok toen.
Gale probeerde me op te vrolijken maar ik moest die hele avond huilen. Mijn enigste ´normale´ familielid was weg. Waarschijnlijk dood over een paar dagen en het was allemaal mijn schuld. Ik keek mijn ouders niet aan. Ze waren niet eens komen kijken naar de laatste momenten dat Katniss nog leefde.

De weken daarna gingen voorbij met een waas. Ik moest naar school zoals altijd, ik kocht nu ook eten met de bonnen en aan het einde van de dag kijken. Kijken naar mijn zus en hoe moeilijk ze het had. Al zat mijn vader langs me en mijn moeder ook in de kamer. Ik voelde me alleen. Eerst praatte ze nog een woord of zo per dag. Maar dat deden ze nu ook al niet meer. Ik keek daarom altijd naar uit dat ik naar Gale kon gaan met zijn broertjes. Hij was de enigste die ik nog kon vertrouwen.
Met de weken zag ik wel dat Katniss meer kans maakte. De ene naar de andere werd vermoord en op zich kwam Katniss er redelijk van af.

Tot de dag dat ze nog met zijn vijven over waren. Het was een dag die al niet goed aan voelde. Ik liep naar huis zoals altijd maar dit keer kwam er lawaai uit ons huis. Dat was al een tijdje niet meer geweest. Op het begin was ik blij, maar toen ik dichterbij was hoorde ik dat het niet echt goed ging. Voorzichtig deed ik de deur open en keek naar binnen.
Daar stonden ze dan. Eigenlijk alleen mijn moeder maar goed. Schreeuwend tegen over elkaar. Ik kon alleen een paar woorden verstaan. Maar ik snapte al snel dat mijn moeder zat was dat mijn vader zo deed en ons in de steek liet. Mijn vader reageerde het zelfde op mijn moeder. Ze hadden allebei wel gelijk alleen het probleem was dat ze er allebei er niets aan deden. Langzaam voelde ik een traan over mijn wang lopen. Ik wist dat het nu helemaal over was, de familie die we eerst waren was over. Opeens zag ik dat mijn moeder naar me toe lopen. Pas toen ze een paar meter van mij afstond zag ze me ook staan. Als een boer met kiespijn probeerde ze naar mij te glimlachen.
´Kom Prim we moeten samen even iets doen´ zei ze haast als een spook. Ik wou vragen wat we gingen doen. Maar ik werd bang van haar blik. Zo was mama helemaal niet en waarom ze zo keek wist ik ook niet.
Samen liepen we een stuk, eerst dacht ik dat we naar de markt gingen. Maar al snel gingen we meer in de richting van het bos.
´Mama wat gaan we doen´ vroeg ik. Ze reageerde niets. Haar lege blik ging alleen gefocust naar het grote hek. Ik vroeg het nog een keer maar weer reageerde ze niet.
Toen we bij het hek waren glipte mijn moeder erdoor net als Katniss altijd deed. Ik volgde snel. Weer vroeg ik en dit keer leek ze op te kijken. Alleen was het niet de blik die ik verwachte.
´Prim wees stil. Dit is onze laatste kans, in dit bos is een bepaalde kruid dat misschien je vader kan helpen, dus wees stil´ zei ze streng. Meteen hield ik mijn mond. Niet alleen omdat ik bang was voor mijn moeder maar meer bang voor wat er zou gebeuren als we gepakt werden.
Toen we al ver in het bos waren stopte mijn moeder eindelijk en bukte om wat kruid te plukken. Gespannen wachtte ik tot ze klaar was. Opeens hoorde ik dat het wel erg stil was. Ik keek om me heen en zag dat zelfs de spotgaaien op hielden met zingen. Meteen schoot mijn blik omhoog naar de lucht. Ik had genoeg verhalen gehoord van Katniss om te weten wat er nu zou gebeuren.
Ik zag ook al snel wat ik zocht. Een hovercraft vloog onze kant in en de mensen er op keken niet al te vrolijk. Ik zag dat ze te ver waren om ons beide te zien. Dus maakte ik snel een besluit. IK duwde zo hard ik kon mijn moeder in de bosjes waar ze plukte. Die viel al snel omdat ze zo mager was. Net op tijd voordat de hovercraft bij me was. Een blik in hun ogen was genoeg. Ik deed langzaam mijn ogen dicht en wachten op het lot. Ik wist dat het pijn ging doen maar ik had tenminste mijn moeder gered. Misschien als Katniss terug zou komen hun weer een gezin konden zijn. Met die gedachten verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Een seconden later voelde ik een ondraaglijke pijn door mijn borst. Ik gilde het uit van de pijn, maar ook dat ging snel over omdat ik te moe was. Langzaam werd alles zwart en viel ik neer.
´Red ons gezin´ kon ik nog net uit brengen voordat ik verdronk in de duisternis.
Prim Everdeen was overleden die dag.