Chapter Sixty-Two,

Elise's pov

'Oke, euh, favoriete eten?' vraagt Shepherd. We lopen in de stad een ijsje te eten. 'Ik hou van alles.' antwoord ik. 'Als je er een moest kiezen?' vraagt hij door. 'Zelfs dan alles.' lach ik. Hij denkt even na. 'Stel, je werd ontvoerd en je zou alleen vrijgelaten worden als je je favoriete eten noemt, zonder te liegen, wat zou je zeggen?' Ik lach. 'Um, ik zou uit angst gewoon iets roepen. Bijvoorbeeld: aah, help BigMac!' roep ik lachend. Shepherd lacht en we gaan op een bank zitten. 'Ik leer je al beter kennen.' zegt hij lachend. 'Redelijk.' verbeter ik hem. Hij zucht. 'Waarom ben ik je niet eerder op gaan zoeken?' 'Ik zou het niet weten, maar je bent er nu. En als je weg gaat, dan stuur ik OneDirection achter je aan.' Hij lacht. 'En hoe gaat het eigenlijk met Harry?' 'Goed, zijn duizeligheid is weg.' antwoord ik droog. 'Elise, je weet dat ik dat niet bedoel.' zucht hij. 'Het gaat goed tussen ons. Het speet hem echt heel erg. Ik denk alleen niet dat ik de familie ooit nog wil zien. Of zij mij.' Ik kijk naar mijn vader. 'Waar gaan we nu heen?' vraagt hij. 'Eh, wat dacht je ervan om langs Harry te gaan? Hem officieel te ontmoeten als het vriendje van je dochter?' Hij grijnst gemeen. 'Mag ik hem dan overhoren?' Ik rol mijn ogen en we lopen naar de auto. Ik sms Harry dat we eraan komen. -Ja, gezellig! De rest komt zo ook. Erg?- antwoord hij. -Geen probleem. Zie je zo.- stuur ik terug.

Shepherd parkeert de auto en we stappen uit. We bellen aan. 'Oke, dus ik mag hem niet overhoren?' vraagt mn vader. 'Wat zou je hem willen vragen?' vraag ik hem. 'Dat merk je nog wel.' lacht hij. De deur gaat open en Harry stond er met een glimlach. 'Hey.'