116~

Tom PoV
Ik probeerde zo veel mogelijk op de weg te letten, maar het was niet altijd gemakkelijk. Laura leek altijd wel mijn aandacht te trekken; ze bewoog, draaide haar hoofd naar het raam, leunde achterover. Ik was zo bang dat ze zou flauwvallen of ziek zou worden dat elke kleine beweging mijn aandacht trok. Dat leek me een logische reden om mijn gedrag te verklaren. ik reed haar naar huis, ze bibberde nog steeds, nochtans zag ik zweetdruppeltjes op haar voorhoofd staan. Ze bibberde dus niet van de kou, maar omdat ze geschrokken was. Shock. Ik bewoog mijn hand voor haar gezicht. Eerst schrok ze ervan, en krom ze ineen, leek ze doodsbang. Ik bleef het doen, en na een tijdje wende ze eraan. Ze draaide zich naar mij. 'Beter?' vroeg ik zachtjes. ik wou haar niet nog meer doen schrikken. Ze knikte. 'Zet me hier maar af, ik doe de rest wel te voet.' zei ze zonder te kijken waar we waren. De autosnelweg. Ik schudde mijn hoofd. 'Hier ga ik niet stoppen, trouwens, ik heb Georg beloofd dat ik je thuis zou brengen.' nog voor ik uitgesproken was, had ze zich weer met haar rug naar mij gedraaid. ik zuchtte, en hoopte dat ze het niet hoorde. 'Als ik je irriteer, zet me dan af.' zei ze zonder zich om te draaien. ik zag dat ze naar buiten staarde, maar het zag ernaar uit dat ze niet echt iets zag. Verdronken in gedachten. 'Nee, ik irriteer me aan mezelf, redelijk veel de laatste tijd.' zei ik verdedigend. Ze draaide zich naar mij. Ze zei niets, maar ik zag aan haar ogen dat haar nieuwsgierigheid opgewekt was. Nu ik haar weer een beetje normaal kon laten doen, deed ik ook voor. 'Wel, ik kan me nog steeds niet gedragen.' begon ik. Ze knikte, en ik deed mijn best om niet te laten zien dat dàt me irriteerde.