*15*

'Yara? Yara!' Klinkt een bekende stem van veraf. Ik open mijn ogen, maar sluit ze meteen weer als er een overdosis aan pijn mijn hoofd binnenkomt. Ik bal mijn vuisten en voel hoe mijn vingernagels in mijn handpalmen boren, maar negeer het. Ik open mijn ogen en voel mijn hoofd gevaarlijk heen en weer tollen. Toch blijf ik doorzetten en blijf met ingehouden adem om mij heen kijken, net zolang tot alles scherp is. Met mijn ene hand duw ik mezelf een stukje overeind, terwijl ik met de andere naar mijn hoofd kijk. Het doet zo'n pijn. Een zachte snik rolt over mijn lippen. 'Yara?!' Klinkt meteen de paniekerige stem weer. 'Ja', mompel ik zacht. Mijn stem lijkt wel verdwenen te zijn en alles, werkelijk alles, doet pijn. Ik duw mezelf verder over eind en vernauw mijn ogen. Ik kijk om mij heen en plaats mijn hand op de grond. Verbaasd richt ik mijn hand weer op en zie dat er druppels vanaf glijden. De grond is bedekt met een laagje water, waar hier en daar een rode kleur te zien is. Verbaasd kijk ik om mij heen en voel mijn mond beetje bij beetje verder open zakken.
Een boom is gewoon recht door het huis naar binnengevallen door de storm. De badkamer is een en al boom. Heel de muur is eraan en het laagje water is veroorzaakt door de harde regen die nu toegang heeft. Ik wil opstaan, als er een harde gil over mijn mond rolt. 'Yara?' Klinkt de paniekerige stem. Ik kijk een paar seconde op en zie dan dat de deur van de badkamer versperd wordt door de boomstam. Een boomstam die ik nooit in mijn eentje aan de kant ga krijgen.
Wat eerder mijn aandacht trok is mijn been. Het been waar ik laatst op was gevallen, toen ik onhandig de boom uitklom, nou ja, viel. Het been ligt vast onder een dikke tak en niet alleen de tak is doordrenkt met bloed, ook mijn been en het water eromheen. 'Help!' Piep ik meteen. Ik hoor iemand hard tegen de deur beuken, maar dat gaat toch niet lukken. 'Doe de deur open', klinkt de rustige stem van Liam. 'Er ligt een boom voor', zeg ik. Ik hoor hoe de jongens verbaasde kreetjes slaken. 'Een boom?' 'Dat zei ik toch' Klinken de stem, maar ik heb er geen aandacht voor. Ik probeer al mijn kracht te verzamelen en mijn been onder de tak vandaan te krijgen, maar het lukt niet. Ik beweeg mijn tenen en zie dat ze bewegen. 'Goddank', fluister ik, als ik merk dat er geen zenuwen zijn aangetast. Ik probeer nog een keer de tak van mijn been af te krijgen, maar het lukt niet. Het is veel te zwaar.
'Ik zit vast!' Piep ik. Mijn stem klinkt hoog en totaal ongecontroleerd. Mijn ademhaling gaat hoger en gejaagder, tot het slechts een hoog piepje is. 'Rustig in', hoor ik de stem van Niall. Ik doe wat hij zegt, maar het lukt niet. 'Ik zit vast!' Piep ik nogmaals. 'Hoe kunnen we bij haar komen?' Vraagt Harry. Zijn stem klinkt nog heser dan normaal en er zit een dikke ondertoon van paniek aan vastgeplakt. 'Hoe zit je vast?' Negeert Liam Harry zijn vraag. 'Onder een dikke tak met mijn been', ratel ik. 'Kan je los komen?' Vraagt hij. 'Nee', zeg ik. 'Kan je je been nog bewegen?' 'Ja.' Het blijft even stil. 'We moeten bij haar komen', zegt Liam dan beslist. Ergens had ik wel verwacht dat Liam nu degene zou zijn, die rustig blijft, maar om hem dan ook zo te horen in deze situatie is wat anders. Ik zit hier ongecontrolleerd te hyperventilleren, terwijl hij rustig een plan staat te maken. Hoe krijgt hij het voor elkaar?
'Is het mogelijk om via beneden naar boven te klimmen via de boom?' Vraagt Liam dan. 'Kan ik niet zien', zeg ik, terwijl ik me zo ver mogelijk uit rek, om over het randje van de badkamer te kunnen kijken. 'We kunnen ook een muur doorbreken', merkt Zayn op. 'Dan stroomt het regenwater naar binnen en hebben we nog een groter probleem', zegt Liam. Het blijft angstvallig stil, maar dan hoor ik de stem van Harry. 'Ik kom eraan.'