12. surprise

de rest van de lunch hing r een ongemakkelijke stilte om ons heen. Seth had echt geen idee waarom ik net zo raar deed om die ships. Edward natuurlijk wel, maar ik had hem met een blik duidelijk gemaakt dat als hij ook maar iets zou zeggen, er hier een vampier minder zou rondlopen.
toen Seth klaar was met eten, staarde hij me alleen maar aan. ik voelde me ongemakkelijk onder zijn blik.
'Je hoeft niet zo te staren,' zei ik zachtjes.
Seth wou al commentaar leveren, maar op dat moment werd mijn naam door het hele huis geschreeuwd. 'CALIANA!'
ik keek verschrikt op, richting de deur, waar nu een van de vrouwelijke vampiers met een grote glimlach naar mij stond te kijken. alice.
'Caliana, ik heb je kamer af! wil je hem nu zien?'
ik staarde haar blank aan, niet wetend wat ze bedoelde. mijn kamer? ik had hier geen kamer, toch?
alice, die blijkbaar niet langer wou wachten, rende naar me toe, pakte mijn arm vast en begon me me te sleuren naar de trap. Seth, die mij met een glimlach aan het kijken was, volgde ons.
boven stopte alice voor en van de vele deuren. met een groot gebaar opende ze hem.
ik zag een grote kamer, met een hemelbed, een grote kast en aan een kant alleen maar ramen. ik zag ook dat er buiten de ramen een trap was die naar beneden leidde. ik kon alleen maar staren.
'voor... voor mij?' stamelde ik.
alice en Seth keken me verwachtingsvol aan. ik dacht snel na. wou ik hier blijven, bij vampiers en weerwolven en wist ik veel welke andere mythische wezens? misschien was het wel niet zo erg. een kleine vakantie van het dagelijkse leven. en het zou niet heel lang duren, toch? een paar dagen op zijn hoogst, beloofde ik dat kleine stemmetje in mijn hoofd dat zat te zeuren.
ik richte me weer op alice.
'Mooi. dankjewel.'
alice glimlach was zo blij dat ik het niet kon helpn een klein glimlachje te laten zien.