Book 2 || Chapter 1

‘Weet je zeker dat je dit doet?’ Vroeg Megan aan Abs.
‘Ja, mama. We kunnen niet te lang op een plek blijven, anders krijgen ze het door.’ Zei Abs. Ze pakte haar moeders handen vast.
‘Ik snap het. Kom je wel vaak langs?’ ik zuchtte en deed de achter klep van de auto dicht. Ik keek om en zocht de kinderen. Ik weet zeker dat ze net achter me stonden. Ik liep voor de laatste keer het huis in en keek overal, maar geen Owen, Alice of Spencer. Ik wist meteen waar ze nu waren. Ik rende de achterdeur uit richting het klein stukje bos en sprong recht de boomhut in. Daar zaten ze met z’n 3e aan het kleine tafeltje op de stoeltjes.
‘Komen jullie, dadelijk missen we het vliegtuig.’ Zei ik.
‘Papa, we willen niet verhuizen.’ Zei Alice. Haar ogen werden langzaam vochtig.
‘Kom op. jullie zijn toch geen baby’s.’ Zei ik.
‘Nou, eigenlijk zijn we pas 1 ½ jaar oud.’ Zei Spencer de wijsneus.
‘Ja, maar zien er uit en gedragen als 8 jarige! Renesmee komt ook mee en ome Edward, tante Bella, ome Emmett, tante Rosalie, opa Carlisle en oma Esmé. Daar maken jullie vast nieuwe vrienden.’ Ik sprong op Alice en Spencer af en pakte ze onderste boven vast. Owen sprong op mijn been af, zoals ik had verwacht.
‘PAPA!’ Riepen ze terwijl ze giechelde.
‘Dan moet ik jullie maar zo meenemen.’
‘Maar…’ Begon Owen.
‘Geen gemaar.’ Zei ik hard. Ik sprong de boom uit en gooide ze de auto in. Ze giechelde nog steeds.
‘Klaar voor vertrek?’ Vroeg Emmett die net aankwam rijden met Rosalie naast hem in zijn auto. Ik keek nog even naar de urn van Alice.
‘Wij wel!’ riep Abby. We stapten in en reden weg.