115~

Tom PoV
Voor ik vertrok, belde ik naar naar Gustav in de hoop dat hij de anderen kon vertellen dat ik Laura gevonden had. Maar om een of andere onduidelijke reden, nam hij niet op. Bill ook niet, zoals ik al had gedacht. Of hij was te lui om zijn Gsm aan te zetten/op te nemen. Georg was er wel, hij beloofde om terug te rijden en de anderen te zoeken. Ik vertelde hem dat ik Laura naar huis zou brengen en daarna zou terug rijden om haar spullen op te halen. Ik liet hem beloven dat hij Barbara desnoods zou wegschoppen als ze in de buurt van Laura's spullen kwam. Hij zei me dat ik geen domme dingen moest doen, geen dingen die ik me later zou beklagen. ik schudde mijn hoofd; wat bedoelde hij daarmee? Je zou het misschien niet zeggen, maar ik ben niet achterlijk. Zes jaar heb ik tijd gehad om in te zien dat ik verkeerd was, dat had ik al door. Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar laura. ze lag nog steeds opgekruld in een bolletje, wiegend. ik snapte niet dat ik het nog niet eens op kon brengen om boos te zijn op haar omdat ze mijn auto naar de knoppen hielp, in tegenstelling tot wat er zou gebeuren als het Barbie was die hier zat... Ik zuchtte. Verdriet, pijn, wanhoop, het wasemde allemaal van Laura af. Het was bijna zielig om te zien, alsof iemand een puppy zou schoppen. Het verbaasde me dat het me ... pijn deed om haar zo te moeten zien, om te moeten zien dat ze zoveel verdriet had, en dat ik bijna niets kon doen om er iets aan te veranderen. Greg... hij had iets gezegd, alsof.. alsof er iets mis was met Laura, alsof ze ziek was...maar dan ...in haar hoofd. Ik schudde mijn hoofd, en maakte me klaar om te rijden. Deed de auto op slot -voor de zekerheid- en zette de verwarming op, ook al had ik warm genoeg. Ik keek naar Laura, en met duim streek ik over mijn ketting die na zes jaar nog altijd om mijn nek hing. Bill en mijn moeder noemden het Boetedoening, ik wou het eerder een waarschuwing aan mezelf noemen. Eigenlijk wist ik waarom het me zo'n pijn deed om Laura zo verslagen te zien zitten; ik hing nog steeds vast aan haar. Ik had 12 jaar lang kettingen om me heen gehangen die me vastmaakten aan Laura, en die waren nog niet verbroken, om het zo maar te zeggen. Laura was mijn kooi.