Chapter one • A fun new game • 1.3

Zodra de taxi afremde, duwde Sherlock het portier open en duwde zichzelf naar buiten. De taxichauffeur riep hem nog iets na, maar daar besteedde hij geen aandacht aan. Voor hem lag Picadilly Circus, het drukste plein van heel Londen. Hij haalde diep adem, waarbij de koude decemberlucht zijn longen vulde. Snel stak hij zijn handen in de diepe zakken van zijn lange jas en begon naar de fontein te lopen. Achter hem reed de taxichauffeur vloekend weg.
      Sherlock’s ogen flitsten over het plein. Elk detail registreerde hij moeiteloos. Maar voor zover hij kon zien was er geen reden tot paniek. Alles verliep zoals het moest verlopen. Er was geen enkele aanwijzing die wees in de richting van gevaar.
      Hij was aan de voet van de fontein gekomen. Zijn blik gleed naar boven, naar het standbeeld van Eros dat ver boven zijn hoofd in de winterzon prijkte. Hij was er. Onder de liefde, in het midden van het leven. Hij draaide om zijn as, op zoek naar het meisje met de blonde haren. Maar ze was nergens te bespeuren. Een seconde lang vroeg hij zich af of hij zich vergist had. Die gedachte drukte hij haastig weg. Hij kon niet fout zitten, dit was de enige oplossing. Toch leek het alsof er niets zou gebeuren. Sherlock fronste en overliep in zijn hoofd alles opnieuw. Misschien had hij iets over het hoofd gezien.
      “Sherlock? Sherlock Holmes?”
      De uitroep kwam zo plots dat hij even verschrikt opkeek. Toen hij zich met een ruk omdraaide, hoopte hij het meisje van op de bank te zien. Een kleine teleurstelling maakte zich van hem meester toen het iemand anders bleek te zijn. De vrouw die vastberaden op hem af kwam gewandeld droeg een donkergrijs maatpak met een donkerroze hemd. De hakken van haar –waarschijnlijk dure- schoenen tikten ritmisch op het beton. Ze werkte naar alle waarschijnlijkheid in The City als verantwoordelijke voor een belangrijke afdeling van een internationale bank. Haar salaris telde vijf nullen, wat ze lustig besteedde aan luxeproducten zoals dure kleding, dure auto’s en dure minnaars. Ze was begin veertig en bang dat die vier haar jeugdigheid zou verwoesten. Daarom sprong ze van man naar man en probeerde ze haar rimpels te verbergen onder tonnen make-up en liters crème. Sherlock betwijfelde of zijn analyse ook maar ergens fout zat.
      “Ja,” antwoordde hij droogjes toen ze voor hem halt hield.
      “Ik moest je dit geven,”
      Ze drukte een bruine enveloppe in zijn handen en liep weer weg. Haar heupen wiegden heftig heen en weer. Maar Sherlock was haar al vergeten. De envelop woog amper iets. Het enige wat hij kon ontdekken binnenin, waren de randen van een papiertje. Op de envelop zelf was niks geschreven, daar werd hij dus al niet wijzer uit. Ongeduldig scheurde hij de flap open en haalde het kleine papiertje eruit. Het was dubbelgevouwen en van hetzelfde soort papier als het eerste berichtje. Haastig vouwde hij het open en las de tekst.

Weer hetzelfde handschrift. Sierlijk, gehaast, vastberaden. Sherlock’s nieuwsgierigheid naar de identiteit van zijn uitdaagster groeide met de minuut.
      Uit de binnenzak van zijn jas griste hij zijn Blackberry. Zijn vingers dansten over het klavier terwijl hij de woorden van het papiertje overtypte. De eerste hit op Google was al meteen raak. De woorden hoorden bij het liedje dat de klokken van de Big Ben zongen op elk vol uur. Een kleine glimlach speelde om zijn lippen terwijl hij zijn Blackberry weer wegstopte en opgewonden naar de straatkant begon te lopen. Nu maakte ze het hem toch wel heel gemakkelijk. Maar ondanks het feit dat aan deze opdracht geen enkele uitdaging zat, bleef hij als een jachthond het spoor volgen. De kik van de raadsels was al lang weggeëbd. Hij wilde gewoon weten wie ze was. Hij moest weten wie ze was. Hij zou niet rusten voor hij het wist.