Hoofdstuk 6

"Goed, laten we even gaan kijken. Maar wees voorzichtig, we weten niet wat we gaan aantreffen en niemand mag ons zien, iedereen is gevraagd om binnen te blijven. Als wij daar ineens verschijnen gaan de mensen zich misschien vragen stellen en dat kunnen we missen als kiespijn."
Paige knikt, Piper neemt snel haar hand vast en samen orben ze naar de Bay Mirror, of wat ervan overblijft. Alhoewel, denkt Piper er achteraan, de Bay Mirror komt er beter vanaf dan sommige andere gebouwen. Daardoor denkt ze er ineens aan hoeveel geluk ze hebben gehad dat er niks mis is met de Manor.
"Euh Paige, het zou handig zijn als we Phoebe in haar eigen kantoor gaan zoeken, hier gaan we haar niet vinden."
Paige kijkt Piper even verveeld aan en orbt dan met haar Phoebes kantoor in, waar op het eerste zicht niemand te bekennen is.


Tot ze ineens een gekreun horen en zien hoe Phoebe, op haar bureau steunend, op haar knieeën probeert te gaan zitten.
"Phoebe" Piper zegt het op de toon die enkel zij kan hanteren en met een enorm glimlach erbij. Phoebe richt haar hoofd op en blaast een paar lokken haar uit haar gezicht. Ze zucht eens diep. Piper en Paige staan een beetje verbaasd en afwachtend toe te kijken.
"Phoebe, we waren ongerust! Wat gebeurt hier allemaal?"
Piper probeert rustig en kalm te blijven, maar aan de toon in haar stem weet iedereen dat ze dat helemaal niet is.
Phoebe zucht nogmaals vooraleer ze antwoord geeft.
"Oh je hebt dus nog niet gemerkt dat de stad ontploft is?"
Piper rolt even met haar ogen, ze kan Phoebes sarcasme momenteel wel smaken.
"Nee, da's al het eerste dat ik niet begrijp. Wat me echter nog meer bezig houdt is wat jij hier op de grond ligt te doen en waarom je niets van je hebt laten horen. Paige was hysterisch omdat je appartement tot puin is gebombardeerd.
"Dat meen je toch niet?! Pfff ik had het daar nu net weer allemaal netjes gekregen."
Ze hijst zich in haar bureaustoel en begint door wat papieren te rommel. Piper kijkt haar gespannen aan, Phoebe fronst.
"En?"
"En wat?"
"Wat lig je op de grond te doen en waarom heb je ons niet gewaarschuwd."
"Oh dat. Wel eigenlijk heb ik net een bezoekje van jouw nieuwe manager achter de rug. Ze leek me niet zo heel blij. Niet dat iemand er nu blij bij loopt, maar toch. Ze probeerde me iets te vertellen, maar ineens dook een demon op die me tegen de muur gooide en voor ik het besefte was Meredith verdwenen, zomaar, poef!"
Piper denkt vertwijfeld na.
"En de demon is dan ook maar weggegaan? Of hebben wij hem verjaagd?"
"Nee, hij ging gewoon weg. Volgens mij wou hij Meredith verhinderen met mij te praten. In ieder geval, ik vond dat het nu al zo'n rotdag is dat ik gewoon even op de grond was blijven liggen. Met dat wereldnieuws staat de redactie hier natuurlijk ook op zijn kop. Zijn de kids trouwens in orde?"
"Ja, hoor. Niet dankzij hun eigen vader, maar goed."
Ze ziet Paiges dreigende blik en houdt verontschuldigend haar handen op. Ze ziet echter ook Phoebes vragende blik en dus moet ze wel verder gaan, niet?
"Blijkbaar is er iets demonisch aan de gang en wist Leo dat de stad zou ontploffen. Hij vond het echter belangrijker een charge te gaan helpen dan even te komen vertellen dat we geroosterd zouden worden."
Phoebe zet even grote ogen op. Waarna ze mompelt: "Die is blijkbaar even goed gezind vandaag als ik. Maar, wat weten we al?"
Piper kijkt zo mogelijk nog geïrriteerder.
"Niks, Leo is nu naar de wijzen, om te kijken of ze toch nog iets nuttig te vertellen hebben. Maar kan je meekomen naar de manor, staat wonder boven wonder nog helemaal recht. Misschien kunnen we dan ook even die demon van je opzoeken."
Phoebe knikt en wil Elise gaan vertellen dat ze ervandoor moet, maar het hele gebouw staat zo op zijn kop dat ze er beter stiekem vanonder kunnen muizen.