2

Ik ben bijna thuis, ik moet nog één straat oversteken. Ik wacht en wacht, totdat er eindelijk een auto stopt en ik kan oversteken. Slechts een paar huizen meer en dan ben ik thuis. Enkele voetsporen vallen me op, ze zijn heel onregelmatig. Ik wil er geen aandacht aan besteden, maar net als ik wegkijk, zie ik bloedvlekken in mijn ooghoeken. Ik begin bang te worden, maar al bedenk ik me dat iemand waarschijnlijk gewoon is uitgegleden en dus enkele schaafwonden op zijn of haar knie had. Ik ben gerust gesteld, totdat ik zie dat de voetsporen van mijn huis komen. Opnieuw probeer ik mezelf gerust te stellen: er was vast iemand die ons wou bezoeken, merkte dat we niet thuis waren en op de terugweg is gestruikeld. Al een heel stuk kalmer ga ik naar binnen. Mijn moeder is er nog niet, dus ik kijk nog wat naar de televisie en ga na een tijdje slapen.

De volgende ochtend ga ik zoals gewoonlijk direct naar beneden om te ontbijten. Maar als ik in de keuken kom, merk ik dat mijn moeder er nog steeds niet is...