Chapter one • A fun new game • 1.2

Fronsend liet Sherlock Holmes het kanten gordijntje weer op zijn plaats vallen. Nadenkend plaatste hij de tippen van zijn vingers tegen zijn kin. Met gesloten ogen overliep hij de gegevens die hij tot dusver had. Hij wist dat ze al vijf dagen op het bankje aan de andere kant van de straat zat. Er was geen twijfel over haar bedoeling. Ze hield hun huis nauwlettend in de gaten. Ze onderzocht duidelijk hun komen en gaan. Ze was jong, begin twintig schatte hij. En duidelijk getalenteerd, slim. Ze had niet wanhopig geprobeerd om te maskeren wat ze daar zat te doen toen ze besefte dat hij haar gezien had. Ze had gewoon geglimlacht en was weggewandeld. Ze had haar krant achtergelaten. Vliegensvlug wierp hij een blik uit het raam. De krant lag er nog steeds, ze was hem niet komen halen.
      Met twee treden tegelijk sprong Sherlock de trap af. Mrs.Hudson was uit winkelen, dus die kon hem al geen vervelende vragen stellen. Zonder te kijken stak hij de straat over. Voor de bank waar het meisje net gezeten had, bleef hij staan. Hij deed de moeite niet om om zich heen te kijken. Hij wist dat ze al lang weg was. Het enige wat hem interesseerde, was de krant. Een simpele London Times, helemaal niets speciaals. Ze was hem niet per ongeluk vergeten, zoveel was zeker. Er zat een reden achter. En die zou hij te weten komen. Hij griste de krant van de bank en stak de straat weer over.
      Haastig veegde hij alle andere papieren van het koffietafeltje. John zou die straks wel opruimen. Voorzichtig plaatste hij de Times op het glazen blad. Zijn ogen flitsten heen en weer, op zoek naar een tip. Hij sloeg de voorkant open. En daar lag het. Een eenvoudig stukje wit papier, uitgescheurd uit een notaboekje. Zijn ogen vernauwden zich terwijl hij las wat erop neergepend was.

Simpel, maar ook weer niet. Het was duidelijk een uitdaging. Nauwkeurig onderzocht Sherlock het briefje. In amper vijf minuten tijd was hij al heel wat wijzer geworden. Maar nog steeds niks concreets over wie de jonge vrouw was. Hij wist dat het papier waarschijnlijk uit een standaard notaboekje kwam dat zowat overal te koop was. De tekst was geschreven met een dure vulpen, oud maar goed onderhouden. De inkt was van goede makelij, van het soort dat enkel ouderwetse bejaarde mannen nog gebruikten. Maar het was zonder twijfel een vrouw die het briefje geschreven had. Niet enkel het sierlijke handschrift verraadde dat, maar ook het schilfertje felrode nagellak dat op de achterkant was blijven hangen. Onwaarschijnlijk dat een man zijn nagels rood zou kleuren. Het was haastig geschreven, maar toch zonder twijfelen. Het handschrift was vast, stevig. De vrouw had geweten precies wat ze zou schrijven. Dit was geen gekke fan die aandacht wilde trekken. Dit was serieuzer.
      Zuchtend drukte Sherlock zijn vingertoppen weer tegen zijn kin nadat hij het briefje terug op de krant gelegd had. Onder de liefde, in het midden van het leven. Een raadsel. Sherlock Holmes was dol op raadsels. En dit exemplaar deed zijn hersens kraken. Onwillekeurig viel zijn blik op een onbeduidend artikeltje in de Times. Zwaar ongeval in Picadilly. Sherlock’s ogen lichtten op. Maar natuurlijk, Picadilly Circus. Een bruisend plein vol leven. En een plein waar een standbeeld van Eros stond, de Griekse god van de liefde. Opgewonden griste hij zijn lange zwarte jas van de haak en knoopte zijn sjaal om zijn hals. Automatisch gleed er een glimlach over zijn gezicht. Eindelijk was er nog eens beweging in deze saaie poel van verveling dat de wereld genoemd werd.
      Vrolijk sloeg hij de deur van 221B Baker Street achter zich dicht en hield een taxi aan. De chauffeur –een groezelig mannetje met een bril en een groene baseballpet- keek hem vragend aan.
      “Picadilly Circus!” zei Sherlock vrolijk, waarna hij gespannen uit het raam tuurde terwijl de taxi zich weer tussen het verkeer wurmde.
      Hij had geen idee wat hij op het plein zou aantreffen. Maar iets vertelde hem dat het hem zou bevallen.