Chapter one • A fun new game • 1.1

Lichtjes duwde ze de krant naar beneden. Over de rand van The London Times wierp Gaëlle een blik op het huis aan de overkant van de straat. Niet dat het zo’n speciaal bouwsel was. Ze schatte dat het in de negentiende eeuw neergezet was, in de typische strakke stijl die toen in trek was. Niet meer dan vier bronzen cijfers op de simpele houten deur en een kleine gleuf als brievenbus. Een alledaags stadshuisje. Niet meer, niet minder. Elk ander mens zou zich nog geen seconde interesseren voor de gevel. Maar zij zat hier nu al drie uur, enkel en alleen voor dat huis.
      Op de eerste verdieping gleed af en toe een schim voorbij achter het witkanten gordijn. Hij deed dat vaak de laatste vijf dagen. Ijsberen. Het was niets voor hem. Meestal nestelde hij zich in foetushouding in de sofa en dacht na. Hij was –letterlijk- liever passief dan actief. Ze gokte dat hij minder nicotinepleisters gebruikte de laatste tijd.
      Razendsnel sloeg ze de krant weer omhoog toen een oudere vrouw de deur uit stapte. Zij kon haar niets schelen. Ze was van ondergeschikt belang. Hoewel het altijd handig was om haar per ongeluk tegen het lijf te lopen en een praatje aan te knopen. Om dan het gesprek subtiel naar haar twee huurders te sturen. Een roddelende huishoudster, altijd handig.
      Gaëlle hield van het voorbereidend onderzoek. Het gaf haar een betere kijk op wie haar onderwerpen waren, hoe ze leefden, hoe ze dachten. Maar dit was anders. Ze waren moeilijk te doorgronden. Hoewel, ook weer niet.
      Zuchtend legde ze de krant naast zich neer en richtte haar blik naar het raam boven de voordeur. Net op dat moment schoof het gordijn enkele centimeters opzij. Een paar ogen gleed nauwlettend door de straat. Daarna bleven ze op haar hangen. Even voelde ze haar spieren opspannen. Maar ach, wat maakte het ook uit. Ergens vond ze het fijn als hij wist dat ze hem in de gaten hield. Ze zag hoe hij zijn hoofd lichtjes kantelde. Gescheiden door het drukke Baker Street en een dubbele laag glas hielden ze een staarwedstrijdje. Langzaam kwam Gaëlle overeind, hees haar tas over haar schouder en glimlachte naar het gezicht achter het raam. Het gordijn viel weer voor het raam en weg was het. Ze wierp nog een laatste blik op de krant, die ze opzettelijk liet liggen op het bankje.Daarna begon ze tevreden weg te wandelen.
      Ze kende hem. Hij zou de krant komen bestuderen. Gaëlle intrigeerde hem. Wat wilde een twintigjarig meisje met lange blonde haren en een duidelijk dure smaak van een consulterend detective? Hij wist dat ze hem niet om raad kwam vragen. Dan zou ze hem niet bespioneren. Nee, ze was op iets anders uit. En dat wist hij. Maar wat? Hij moest het weten. Hij wilde het weten. Hij zou niet rusten voor hij het wist. Goed zo. Kom maar achter me aan, Sherlock Holmes. Ik verwacht je.