113~

Greg PoV
Misschien was Thalia iets te hard geweest voor haar, ik bedoel maar, het is een tatoeage, geen kind dat ze al jaren geheim opgesloten heeft. 'Is alles goed met Laura?' vroeg ik toen Thalia en ik de kamer weer binnenkwamen. Tom haalde zijn schouders op. 'Ze is naar buiten gelopen.' zei hij zacht. Het was duidelijk dat hij toch bezorgd was, en dat hij geschrokken was van haar reactie. Op zijn voorhoofd zat een grote rode vlek, alsof iemand hem geslagen had. 'Laat haar maar doen, ze is in haar bange periode, ze had iets nodig om van weg te rennen.' zei Thalia onverschillig. Dat geloofde ze nu toch zelf niet. Je helpt er Laura niet mee door haar zo bang of verdrietig of zelf boos te maken zodat ze haar overtollige emoties -die ze altijd opkropt- eruit laat komen. 'Tuurlijk, je weet net zoals ik dat ze dat tegenwoordig niet nodig heeft. Ze heeft genoeg dingen om van streek te zijn.' zei ik op een verdedigende toon. Tom, Tokio hotel, hun "terug samenkomen" en dan nog die Barbara die haar probeerde te kraken. Tom keek ons raar aan, hij begreep aan geen kanten waar we het over hadden. 'Waarover hebben we het?' vroeg hij. 'Leggen we ooit nog wel eens uit. ik ga kijken hoe laura het doet buiten. ik hoop maar dat ze niet weer aan het overgeven is. Gebeurd wel vaker als ze ruzie heeft met Thalia.' zei ik terwijl ik naar buiten stapte. Ze was er niet, ik liep rond, maar ze was nergens te vinden. ik had gedacht dat ze frisse lucht was gaan zoeken, misschien ergens in de straat.. Nergens, geen spoor van Laura. Ik kon haar gaan zoeken, maar dan zou de rest zich zorgen maken. ik liep terug naar de studio, ik hijgde van de inspanning, lopen was niet mijn beste punt. 'Laura... ze.. nergens te vinden..' pufte ik. Georg keek op. 'Geschiedenis herhaald zicht.' mompelde hij zacht. ik wist niet echt wat hij bedoelde, maar... dat deed er nu niet toe. 'Waar wachten we dan nog op. Ze moet hier ergens zijn, in de stad. We hebben auto's.' zei Tom opgewekt, of was het bezorgd? Georg knikte. 'Ik stel voor dat THalia en Gustav hier blijven, voor mocht ze terug komen. 'Tom, Gregory, Bill en ik gaan elk afzonderlijk' hij legde de klemtoon erg op afzonderlijk, mijn arme hartje... 'zoeken, Tom en ik met de auto, de andere te voet; ze kan niet ver weg zijn.' zei Georg, het klonk alsof hij dit soort dingen eerder gedaan had, de redder in nood spelen...