Hoofstuk 6

Na ongeveer 25 minuten te hebben gelopen waren we bij het grote huis.
In het huis rook het erg lekker en mijn maag begon spontaan te grommen.
‘gelukkig heb ik wat meer gemaakt.’ zei Esme vanuit de keuken en moest zachtjes grinniken.
Hand in hand liepen Nessie en ik naar de keuken en schoven aan tafel. We kregen meteen een groot bord met Spaghetti voor geschoteld.
‘wat willen jullie drinken?’ vroeg Esme.
‘doe mij maar een Cola, alsjeblieft.’
‘mij ook’ zei Nessie erachteraan.
De spaghetti was over heerlijk, daarom was ik ook binnen 10 minuten klaar. Nessie was nog aan haar laatste slierten bezig.
‘dat was verrukkelijk Esme’ zei ik oprecht.
‘dank je’
‘heey, kleintje’ Emmett kwam de keuken ingelopen.
‘haay, grote’ zei Nessie terug.
Emmett ging op een stoel tegen over ons zitten en keek ons. Het werd eerder staren en was niet echt prettig want staren kunnen vampiers maar al te goed.
‘wat is er?’ vroeg ik dan uiteindelijk een beetje geïrriteerd.
‘ik kan het nog steeds niet geloven dat Edward het zomaar goed vond. Ik had gehoopt op een gevecht.’ zei hij grijnzend.
‘Emmett, dat hoorde ik.’ zei Edward vanuit de woonkamer.
Nessie keek een beetje verbaasd naar Emmett. Ze begreep natuurlijk niet waar dit precies over ging. Ik wierp een waarschuwende blik naar Emmett. Emmett trok zijn wenkbrauwen op en grijnzende toen.
‘hou je aan de belofte Emmett.’ zei Edward meteen.
Edward kwam de keuken binnen gelopen en keek Emmett serieus aan.
‘waar gaat dit in vredesnaam over.’ riep Nessie bijna.
‘dat kom je nog wel te weten.’ zei Emmett grinnikend.
Zal ze goed reageren als ik het haar nu vertel, dacht ik en richtte deze gedachte naar Edward. Edward gaf me een klein knikje.
‘Nessie, kom je even mee.’ vroeg ik lichtelijk zenuwachtig.
‘natuurlijk’ meteen kwam ze van haar stoel en liep achter mij aan.
We gingen boven in haar kamer in het grote huis zitten. Ik wist dat iedereen die in het huis was het gesprek zou volgen, maar dat maakte me even niks uit.
‘Nessie, je kent toch de legendes van de Quileute?’ vroeg ik.
‘ja natuurlijk, jij hebt ze me vroeger zo vaak verteld.’ zei ze glimlachend.
‘alleen ik heb één klein ding weggelaten.’ zei ik en ik voelde dat mijn hart een stukje sneller ging kloppen, want dit was het moment waar ik naar toe had geleefd.
‘waarom?’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘omdat ik het nog niet mocht vertellen van je vader.’ zei ik.
‘ooh en nu mag dat dus wel?’ het was meer een conclusie dan een vraag.
‘ja’
‘nou vertel.’
‘het stukje dat ik heb weggelaten gaat over inprenten’
‘in-watte?’ ze trok er een raar gezicht bij.
‘inprenten’ herhaalde ik het woord.
‘en wat mag dat wel niet wezen?’ vroeg ze verbaasd.
‘inprenten is een soort van liefde op het eerste gezicht, maar dan duizenden keren sterker.’ ik keek haar de hele tijd met een intense blik aan. ‘en ik ben met jou ingeprent.’ zei ik tot slot.
Ik zag haar de woorden op hun plaats zetten en langzaam aan kwamen er blosjes op haar wangen. Met mijn handen nam ik haar gezicht en drukte een kleine kus op haar lippen.
‘dus dit was eigenlijk al voor bestemd?’ vroeg ze toen.
‘jij had natuurlijk ook voor iemand anders kunnen kiezen, maar voor mij stond het al bij je geboorte vast.’ ik keek haar met een glimlach aan.