Wir sind keine kinder mehr - 1 - Daisy K.

Droog kijkt mijn duits leraar me aan 'Zo Daisy, weer een 10, hoe krijg je het voor elkaar?' Drew kijkt me aan met opgetrokken wenkbrauw.
Als meneer Smit weg is, komt Drew naar me toe, 'die gast is echt dom hé?' lachend knik ik en kijk walgend naar mijn toetsblad, alleen maar tienen betekend dat ik weer terug naar huis moet.
'Gek, je moet ooit een keer een 2 ofzo halen hé? anders ben ik je kwijt' 'Arme jongen, kan je niet zonder me leven?' zeg ik plagend.
Zuchtend gaat Drew weer zitten, ik kijk hem nog even aan.
Hij heeft zo'n moelijke tijd achter de rug, eerst zn pa die zonder reden vertrekt, dan nog zijn ex-vriendje die zich zelf van kant maakte.
Nadat de bel is gegaan, staat Drew gelijk op en loopt de gang in, hetzelfde doe ik nadat ik alles in mn tas heb gepropt.
Als ik de gang ingelopen ben, ren ik naar Drew toe 'hey sorry. dat had ik niet moeten zeggen, en ik beloof dat als ik terug moet, ga jij met me mee.' Glunderend kijkt mijn beste vriend me aan 'ik hou van je' zegt hij terwijl hij een arm over mijn schouders slaat 'Dat weet ik toch, ik toch ook van jou?'
'we zijn toch uit?' vraagt Drew dan ineens, 'ja, hoezo?' 'nou gewoon, wilt u met mij mee naar de kapper?' lachend kijk ik hem aan 'en wat gaat u nu weer met uw haar doen?' Terwijl hij door mijn haar gaat zegt hij lachend 'wat dacht je van net zo mooi roze als dat van jouw?'