027

Ik zat nog steeds snikkend op mijn bed, toen Robbie de kamer binnenkwam. Aarzelend ging hij naast me op het bed zitten. 'Wat is er gebeurd?'
'Ik wil het er niet over hebben,'mompelde ik, terwijl ik - boos op mezelf - de tranen van mijn wang veegde. Ik wilde opstaan, maar Robbie trok me terug. 'Mad, ik heb er genoeg van. Je gaat me niet terug ontlopen. Je gaat niet weer bepalen over wat we praten. Want ik wil het er wel over hebben.'
'Er is niks gebeurd,'zuchtte ik, proberend om mijn arm uit zijn stevige greep te krijgen. Snel liet hij hem los.
'Sorry.' Dan vloekte hij zacht. 'Heeft hij je pijn gedaan?'
'Wat?' Niet-begrijpend keek ik hem aan. 'Natuurlijk niet.'
'O, dus hij is nog steeds het perfecte vriendje?'
'Nee, want ik heb hém pijn gedaan,'kreunde ik. 'Ik heb het hem verteld, oké? Ik kon het niet aan om hem zo zalig onwetend te laten en nu is hij woedend en nu is het uit en-' Gefrustreerd kneep ik hard in mijn dekbed.
Robbie maakte voorzichtig mijn vingers van het dekbed los en trok me tegen zijn borstkas. Dan wreef hij zacht over mijn rug. 'Rustig, Mad. Hij ziet heus wel in dat hij verkeerd heeft gekozen.'
'Maar dat heeft hij helemaal niet gedaan,'jammerde ik. 'Hij heeft juist gekozen. Wie wil nu zo'n ontrouwe bitch als mij?'
De vraag was retorisch bedoeld, dus Robbie antwoordde niet, hoewel er in zijn ogen duidelijk een antwoord te lezen was.
Hij. Hij wilde zo'n ontrouwe bitch als ik.

Is er misschien iemand team Robbie? Of is iedereen team Justin?