A ranger/traitor 26

Miko had zich dan wel voorgenomen om geduldig te zijn, dat wilde niet zeggen dat hij niet opgetogen was toen Will hem de volgende dag mee naar buiten nam met de mededeling dat hij hem kennis ging laten maken met zijn toekomstige wapens.
Het eerste wat Will hem liet zien, was natuurlijk een boog, maar een die Miko nog nooit eerder gezien had.
“Het is een recurveboog,” legde Will uit, “Hier leren alle beginners mee schieten. Neem hem maar eens vast.” Voorzichtig nam Miko de boog in zijn handen. Hij dacht aan degene die zijn vader hem ooit had gegeven. Die was van een totaal andere orde geweest, maar het gelukzalige gevoel dat hem overweldigde toen hij het wapen vasthield was precies hetzelfde.
“Heb je al eens eerder een boog in handen gehad?” vroeg Will. Miko knikte.
“Mijn vader heeft er ooit een voor mij gemaakt.”
“Kon je er een beetje mee overweg?” Miko dacht aan die ene duif die hij ooit geschoten en schudde langzaam zijn hoofd.
“Heeft je vader je iets geleerd over het boogschieten?”
“Ja, wel een beetje.”
“Laat eens zien dan”, zei Will en hij gebaarde naar een koker met pijlen die op de grond lag. Terwijl hij een pijl pakte, probeerde Miko uit alle macht om zijn zenuwen te baas te blijven. Hij legde de pijl op de pees en trok. De boog was veel zwaarder dan hij verwacht had. Zijn arm trilde en het lukte Miko niet hem terug stil te krijgen. Langzaam liet hij de pees vieren, zich tergend bewust van de onderzoekende blik van zijn mentor. Daarna trok hij opnieuw, deze keer voorbereid op het gewicht. Deze keer ging het wel goed. Hij mikte op een boom wat verderop en schoot. Hij miste. Bang keek hij naar Will, wat zou hij daarvan zeggen?
“Waarom schoot je niet van de eerste keer?”
“Ik… het was iets helemaal anders dan ik gewend was en euh…”
“Je schoot liever ineens goed?” vulde Will aan. Miko knikte. “Je kunt beter een keer goed schieten dan twee keer slecht. Als je weet dat je slecht gaat schieten, schiet je beter niet”, legde Will uit. “Wat je techniek betreft: Het is niet echt verkeerd, maar er is een verschil tussen de manier waarop je moet schieten als je in je eentje bent of met een hele legereenheid.” Weer knikte Miko, dat snapte hij wel. Zijn vader had hem verteld dat ze in het leger vooral oefende om allemaal tegelijk hun dodelijke pijlen los te laten en minder op raak schieten. Dat was toch nutteloos. De kans dat iemand op dezelfde man als jij mikte als je met honderden tezamen schoot was te groot.
“En om ervoor te zorgen dat je pijl ook daar terechtkomt waar je hem hebben wil, moet je een ding doen en dat is: oefenen, oefenen en nog eens oefenen en daarna… blijven oefenen.” Miko glimlachte. Opgelucht dat Will geen problemen maakte van zijn gebrekkige schietkunsten. Hij reikte al naar de volgende pijl om te beginnen met dat oefenen.
“Op een paar minuten komt het nu ook niet aan, hoor”, lachte Will, “ik was nog niet klaar.”