70-

Jane PoV

Misschien had ik niet door de ruit moeten lopen, daardoor hingen mijn kleren vol met glas en scheuren. Niet iets wat ik kon gebruiken als ik door Volterra moest, tijdens de dag. Ik had Lilly beloofd dat ik terug zou keren, maar ik was niet zeker hoe lang het zou duren eer ik haar weer zou zien. Ik hoopte dat ik na een week weer terug kon keren, maar Aro kennende zou dat niet het geval zijn. Zeker niet in zijn tijdelijke mood. Als we niet oppasten, zou Volterra de oorlog verklaren aan Elisabeth Volturi. Dat is het laatste wat ik zou willen, en Marcus zou zeker vertrekken om haar te beschermen. Net als ik, als het zou gaan. De wacht was vrij om te gaan en staan waar ze wilden, ze konden vertrekken wanneer we wilden... maar Chelsea hield de band sterk waardoor we niet weg wilden, waardoor we ons er zo thuis voelden dat we bleven. We hadden dan geen reden meer om te vertrekken. Het zou best kunnen dat Aro haar ondertussen de opdracht gegeven had om mij extra hard daar te houden. Ik denk dat hij dat al jaren deed; Alec en ik zijn zijn beste wapens. Als hij ons uit handen gaf, had hij een probleem. Dan zouden de Cullens hen ook veel gemakkelijker overrompelen. Nee, ik denk eerder dat Caius en Aro Volterra gaan klaar maken voor mogelijke gevechten, met extra training en zo... zodat we betere vechters worden...

Felix wachtte me op aan de poort, alsof hij echt nieuwsgierig was naar hoe het ging met Lilly en haar kinderen. Hij had het recht niet om zichzelf vader te noemen, hij wilde hen vermoorden. 'Jane, je bent terug.. hoe is het met...' veel verder liet ik hem niet gaan. Hij viel schreeuwend neer op zijn knieën. Ik had hem eerder al laten weten dat ik de baas was, maar nu deed ik echt mijn best om hem zo veel mogelijk pijn te doen, voor Lilly. Voor de pijn die zij heeft moeten ondergaan, zonder dat hij haar wou helpen. 'Met de groeten van Elisabeth.' zei ik terwijl ik weg liep, hij hapte naar adem. Grappig als je weet dat vampiers dat niet echt nodig hebben. 'Jane, wacht!' riep hij achter me maar ik maakte me snel uit de voeten. 'Geen tijd voor jou, Felix.' zei ik terwijl ik wegliep. Alec wachtte me op met open armen toen ik naar hem toe liep. 'Ik heb je gemist, zusje. Hoe gaat het met mijn nichtje?' vroeg hij zacht. ik glimlachte. 'ze is de andere kant op gegaan, maar dat wist je waarschijnlijk al.' zei ik zacht. hij knikte. 'Meester Caius heeft Ginna in stukken gescheurd.' zei hij op een overdreven rustig toontje. 'Wat zal Felix dat Jammer gevonden hebben.' mompelde ik terwijl ik hem vanuit mijn ooghoek zag toekomen. 'Tuurlijk.' zei hij terwijl hij rolde met zijn ogen. Weer ging hij op zijn knieën. 'Aro verwacht je, Meester Marcus is nog niet toegekomen. De andere meesters vresen dat hij daar gebleven is.' Zei hij, en nu was het duidelijk dat hij bezorgd was. 'Onmogelijk.' zei ik snel. 'Dat leek het voor mij ook, maar.. dat is wat er gebeurd is.' antwoordde hij. 'Alec, Master Marcus is voor mij vertrokken, en ik ben hem niet tegengekomen onderweg.' zei ik traagjes. De deur van de troonzaal vloog met een ruk open. Ik zag Aro en Caius kijken. 'Ben je dat zeker?' vroeg Meester Caius met een sceptische blik. 'Ik heb hem zien vertrekken met mijn eigen ogen, master.' zei ik, en Aro stond voor me, hij stak zijn hand naar me uit. Onverstandig genoeg om mijn hand in de zijne te leggen, dat was ik. Misschien had ik het niet moeten doen, maar dan had ik mij een weg uit Volterra moeten vechten, en dan nog zou Dimitri achter me aankomen. Veel meer keuze had ik niet... AL mijn herinneringen, al mijn gedachten; ik zag ze in mijn ogen, maar ook in de ogen van meester Aro. Door de oudste spoelde hij door tot het moment dat ik Master Marcus had zien vertrekken, maar hier en daar pikte hij dingen op.