-Part one

Ieder meisje droomde er vroeger wel van om een prinses te zijn. Gewoon een perfect leventje te lijden en uiteindelijk zou je trouwen met de prins op het witte paard, maar nu. Nu interesseert het mij niet meer. Al die prinsessen van tegenwoordig denken gewoon dat ze het zijn. Ze hebben het gewoon hoog in hun bol. Neem nu mijn zusje Emily. Zij kijkt elke dag naar een televisie programma over een prinsessenschool. Ik word er echt waar zot van. Elke dag in en dag uit dat programma. Maar het is wel schattig, dat ze denkt dat ze zelf een prinses of een lady royal is en dat ze later zelf naar die school gaat gaan.

"Blair, Blair!!,"hoor ik mijn zusje opgewonden roepen terwijl ik rustig een boterham met choco besmeer. "Is er iets?," vraag ik snel wanneer ik de woonkamer kom binnengelopen. "Ja Blair, je gaat naar de princess charm school,"zegt ze opgewekt. "Wat??!!,"roep ik meteen verbaasd uit. "Er was een loterij en jij hebt die gewonnen, geweldig toch?" roept ze vrolijk uit. "Maar hoe?, ik heb niet eens meegedaan aan die wedstrijd," zeg ik onthutst. "Ik heb je ingeschreven," roept ze uitbundig en daara huppelt ze blij de woonkamer uit. Oh nee, dit kun je niet menen. Ik naar zo'n school. Ik hoor daar helemaal niet thuis. Ding Dong!! Het geluid van de bel klinkt door mijn oren en meteen wordt ik uit mijn gedachten wakker geschud. Driftig ren ik naar de deur en doe open. Er staat een grote brede man voor de deur. "Blair Willows" vraagt hij. "Dat ben ik" antwoord ik vlug. "Ik kom je ophalen om naar de princess charm school te gaan."zegt de man "Oh, Heb je even? Ik ga dan nog snel wat kleren bij elkaar nemen en zo," zeg ik gauw, maar vriendelijk. "Heb je niet nodig. Alles wat je nodig hebt, kun je terug vinden in de school," zegt hij met zo'n diepe zware stem. Verward kijk ik hem aan en daarna zie ik dat moeder samen met zusje naar me toe komt gelopen en snel geef ik ze nog een stevige knuffel. "Echt waar Emily, ik zet dit je nog betaalt," fluister ik lachend in haar oor. "We moeten nu echt vertrekken, miss" zegt de man ditmaal zeer ongeduldig. Vluchtig loop ik de deur uit tot helemaal de onderste verdieping en eenmaal buiten zie ik daar een koets staan. Jippie, heel dat stomme, belachelijke prinsessen gedoe begint al," denk ik bijmezelf. Een zucht verlaat mijn mond en daarna stap ik in. De koets vertrekt en vanaf nu is er geen weg meer terug. Ik zou zo blij zijn als dit schooljaar gewoon voorbij is.