This is the game, and these are the rules.

De leraar was al in het lokaal, samen met een paar andere klasgenoten. We liepen naar binnen, en gingen in het midden van de klas zitten. De leraar had zwart haar , en een hele lichte huid. Hij had een tv-glazen bril, wat best wel een grappig effect wekte. Zodra iedereen een plekje had gevonden begon hij te praten 'Goedendag jongens en meisjes, wij gaan vandaag beginnen met negatieve getallen' Hierna volgde nog een hele lange uitleg over negatieve getallen, maar Angelique en ik hadden het huiswerk al af voordat hij het compleet had uitgelegd. Ik maakte nog een paar sommen, om mij af te leiden van het gesprek dat achter mij gehield werd. Het werkte niet, na een tijdje gaf ik het op en staarde gewoon naar de muur achter de leraar terwijl ik aandachtig luisterde. Ik hoorde Rose tegen Jeannine zeggen:'Ik vond het zo hilarisch!Hij schreeuwde als een hulpeloze baby!' Ik voelde een misselijk gevoel te onderdrukken dat opwelde uit het onderste van mijn maag. 'Ja, net of ook maar iemand hem zou helpen, echt een sukkel.' Het misselijke gevoel werd nu ook vergezeld door een gevoel van schuldgevoel voor die jongen. Ik wist dat ik niet wist dat ze een jongen stonden te pesten, maar ik had in ieder geval naar het groepje kunnen lopen om te kijken wat ze aan het doen waren en ze stoppen. Niet dat ik denk dat ik daar ooit in staat zou zijn, optreden tegen het groepje.'Ik weet niet waarom, maar ik vind het gewoon fijn als iemand zich zo vreselijk voelt, geeft gewoon een kick.' Ik hoorde instemmend geluid achter me. Hoe konden ze! Iemand gewoon in elkaar slaan voor een kick! Sla gewoon je kussen dan! 'Alycia, gaat het wel? Je ziet bleek!' hoorde ik een ongeruste Angelique in mijn rechteroor. Ik keek haar heel even aan. 'Nee.' Ik vroeg de leraar of ik weg mocht omdat ik me niet lekker voelde. Terwijl ik het luidruchtige lokaal achter me liet op weg naar de conciërge kreeg ik de gedachte maar niet uit mijn hoofd. Dat kleine jochie op de grond aan het huilen om hulp, en ik, die daar stond en helemaal niks deed. 'Hallo, ik voel me niet zo lekker, mag ik alstublieft naar huis?' Ik schrok even wakker van mijn eigen stem, en zag de aardige vrouw weer achter de balie zitten. 'Waar heb je last van, schatje?' Oh nee, nu moest ik ook nog gaan liegen. 'Ik heb buikpijn, en ik ben misselijk.' Ik keek zo ziek mogelijk als ik kon. Gelukkig geloofde ze me. 'Okee dan, ben je met de fiets?' 'Nee. Mag ik misschien even mijn moeder bellen...' 'om je op te halen' maakte ze mijn zin af. 'Tuurlijk' zei ze met een knipoog en wenkte me om het kantoortje binnen te komen. Ze wees op telefoon en ging weer verder op de computer. Ik pakte de hoorn en drukte het nummer. Neem op, neem op! Tot mijn geruststelling hoorde ik mijn moeder's stem zeggen:'Goedemiddag met Lisa Quance.' 'Mam??' Ik moest bijna echt huilen. 'Kan je me ophalen, ik voel me echt niet goed.' Zei ik met een trillend stemmetje. Ik keek ondertussen naar dikke dame (zo noem ik haar voortaan) die even omkeek, glimlachte en weer verderging. 'Okee, dan. Dan ben ik er zo. Doe maar even rustig aan, okee?' 'Okee, dag mam' zei ik 'doei doei, totzo! Ben er zo snel mogelijk.' Toen werd er opgehangen. Ik groette de dikke dame, en liep toen naar de tafeltjes in de aula. Ik legde mijn tas neer en scheurde een blaadje uit mijn schrift en begon gewoon kringeltjes te tekenen. Ondertussen dacht ik na over alles wat er vandaag was gezegd door Angelique, door de meiden, en door mijn eigen hoofd. Ik..'Alycia? Ben jij dat?' Ik keek op en zag mijn moeder staan. 'Hoi mam.' Ik stopte vlug mijn gum, potlood en papier in mijn tas en liep samen met mijn moeder de deur uit. 'Gaat het wel?' Ik lachte heel sukkelig en zei 'Tuurlijk niet, anders had ik toch niet gebeld?' Maar mijn moeder lachte niet. Integendeel. Ze keek heel erg serieus. We liepen door de fietsenstalling naar de weg, stapte in de auto en reden naar huis, terwijl ze de hele weg dingen zei zoals: 'Zo meteen ga je lekker onder de wol met een kruikje en thee en soep, en dan ga ik je temperatuur opmeten en dan blijf je voor de rest van de dag maar lekker thuis en dan mag Brutus wel bij je in bed als hij dat wil en...' Voor de rest lette ik niet echt op, want ik zat nog steeds met mijn wanhopige gedachte over die jongen op de grond die mij om hulp smeekte. weer rillingen.