Only girl - 11.2

      “Wat?” verbaasd keek Olivia Anne, de moeder van Harry, aan. “Nee, dat kan niet waar zijn!” haar ogen werden groot en haar mond viel een beetje open. Anne daarin tegen was aan het lachen.
      “Het is wel waar, kan je het geloven? Hij is al zo groot geworden” Anne draaide het volgende papier van de fotoboek om. Op de volgende foto stonden een glimlachende Harry en Louis. “Echt waar, die jongens kun je niet meer uit elkaar halen”
      “Dat kan je inderdaad niet” Anne had een paar fotoboeken naar beneden gehaald en was er met Olivia aan het door bladeren. Bij elke foto had Anne wel een verhaal te vertellen, en als Anne het verhaal niet meer wist was er nog altijd Gemma om het te vertellen. De fotoboeken zaten vol met foto’s van zowel een jonge en kleine Harry als een oudere Harry net voor, tijdens en na X-factor. Nooit had Olivia kunnen bedenken dat er zoveel foto’s van iemand getrokken zouden kunnen zijn. “Het zijn inderdaad veel foto’s, Harry wou integenstelling tot Gemma wel graag op een foto staan” Anne wierp een glimlach in Gemma’s richting voor ze het fotoboek dicht sloeg en bij op de stappel legde. “Wie heeft er honger?” Olivia had er helemaal niet bij stil gestaan dat haar buik langzaam aan begon te knorren. “Ga jij de jongens halen? We eten deze avond wel warm, nu gewoon boterhammen” samen met Gemma begon Anne de tafel te dekken.
      “Jongens?” Olivia wandelde van de keuken naar de woonkamer en keek de jongens verbaasd aan, integenstelling tot de lachende gezichtjes die ze verwacht had zaten de jongens zielig voor zich uit te staren. “Is er iets?” geen antwoord. “Jongens? Jullie kunnen alles tegen me zeggen, dat weten jullie toch?”
      “Natuurlijk weten we dat” Louis wierp even een blik op Niall voordat hij zijn beste vriendin weer aan keek. “Is er iets?”
      “We gaan eten” de wooden kwamen er langzaam uit, Olivia was nieuwsgierig. Dat was ze altijd al geweest. En nu wou ze weten wat er aan de hand was. “Jongens, jullie zijn zeker dat er niets aan de hand is?” ze hoorde hoe Niall even zuchtte. “Niall?”
      “Er is niets” het was een fake glimlach, dat kon het kleinste kind zelfs zien, toch zei Olivia er niets van. Ze zou het hem straks nog wel vragen.
      “Oké, dan. Komen jullie mee eten? Trouwens Harry, je was een heel schattige baby” verbaasd keek Harry op.
      “Hoe weet jij dat?”
      “Je moeder heeft me fotoboeken laten zien met foto’s van jou in. Ik heb gehoord dat jij de enige was die graag op foto’s stond”
      “Dat was ik inderdaad, of nou ja nu ben ik nog steeds de enige” lachende verlieten Olivia en Harry de woonkamer, al snel werder ze gevolgd door Liam en Zayn.
      “Ze gaat je straks ondervragen, als jullie alleen zijn” Louis’ ogen waren op de deur gevestigd. “Ik zou het haar zo snel mogelijk zeggen, wees ook eerlijk. Als je nog extra gaat liegen wordt ze nog kwader” Louis wierp een medelevende blik in Nialls richting voor ook hij de woonkamer verliet om te gaan eten. Niall wist dat hij grote problemen had. Dat was duidelijk, toch wou hij die problemen niet op lossen. Iets wat hij wel moest doen.
      “Niall?” verbaasd keek de blonde jongen op toen hij Olivia’s stem hoorde. “Kom je eten? Anders is het allemaal op”
      “Ik ben daar” zijn benen voelden stram aan toen hij recht stond. Waarschijnlijk had hij te lang in dezelfde houding gezeten.
      “Ben je zeker dat er niets mis is?” langzaam knikte Nialll. “Heel zeker?”
      “Ik vertel het je straks wel allemaal, goed? Laten we eerst gaan eten. Ik heb honger” hij drukte een kus op haar wang en wandelde de woonkamer uit. Waarom had hij het weer niet eerder gezegd?

Haha, misschien gaat dit als gezaag klinken maar ik wil het toch nog even zeggen (; Als jullie commentaar hebben op mijn story, of vragen of whatever je mag het me altijd zeggen/vragen ... Ik zal niet bijten (:
Nog eens bedankt dat jullie mijn story blijven lezen en reacties plaatsen, jullie hebben geen idee hoe blij dat me maakt (:
Lots of love <3