|| Fourty Three

Ik keek van het kettinkje, naar Sophie die me met een schuldige blik aankeek, en toen naar Kyle, die uitdrukkingloos keek.
Ik pakte het kettinkje uit Sophie’s hand en hield het in mijn vuist geklemd.
Een vonkje ontvlamde in mijn lichaam, ik voelde het vuur langzaam groter worden. Het verspreidde zich vanuit mijn maag, door mijn aderen naar de uiterste puntjes van mijn tenen en vingers. Het vuur nam de overhand en ik begon rode vlekken voor mijn ogen te zien. Mijn hoofd bonkte en ik voelde dat ik rood aanliep.
“Aiden?” vroeg Sophie zachtjes.
Het beeld van Noa verscheen op mijn netvlies en het vuur explodeerde.
Met een woedende kreet stortte ik me op Kyle, maar voor ik het besefte had Kyle Sohpie bij haar arm gegrepen en een mes tegen haar keel gedrukte. Zijn hand had haar haar vast waardoor haar hoofd achterover gebogen tegen zijn schouder aangedrukt was.
“Ik zou maar even rustig worden als ik jou was” zei Kyle en hij drukte het mes harder tegen Sophie’s keel. Sophie sloeg een angstige jammerkreet en ze huilde zachtjes.
De rode vlekken voor mijn ogen verdwenen en een golf van verdriet en wanhoop overspoelde me. Ik voelde tranen in mijn ogen prikken en ik deed niet de moeite om ze tegen te houden.
Kyle lachte spottend en ik keek kwaad naar hem op.
Sophie begon nu harder te snikken en smeekte of ze hem los wilde laten. Het gevolg was dat Kyle een ruk aan haar haar gaf.
Ik voelde me zo machteloos. Kyle had Noa vermoord, mijn vermoeden was al die tijd juist geweest.
Mijn benen begonnen te tollen en ik zakte neer op de grond.
“Waarom?” vroeg ik zachtjes. “Waarom?!” Ik keek Kyle aan terwijl de tranen over mijn wangen stroomde. Waarom? Waarom? Waarom?
Kyle sloot zijn ogen even.
“Jij begrijpt ook helemaal niets” zei hij.
Ik keek naar hem op. “Wat niet?”
“Het bedrijf van onze vaders” zei Kyle.
Ik keek nu nog verbaasder.
Kyle rolde met zijn ogen en greep Sophie’s haar steviger beet. Ze slaakte een jammerend kreetje. Ik balde mijn vuisten en probeerde het vuur in mijn lichaam te negeren. Ik moest Kyle te vriend houden. Alleen zo kwamen we hier weg.
“Je weet natuurlijk dat onze vaders een succesvol computerbedrijf hebben” zei Kyle. “En nu kwam ik er toevallig achter, tijdens het kerstdiner toen onze ouders nogal wat wijntjes op hadden, dat jouw vader veel meer van het bedrijf bezit dan mijn vader.”
“Wat heeft dat met Noa te maken?”
“Als je nu gewoon even je kop houdt” zei Kyle dreigend en hij ging verder. “Ik wilde dit zeker weten, en daarvoor moest ik naar jullie huis, want daar is je vaders kantoor.
Ik had een perfecte dag uitgekozen, want jullie waren niet thuis. Ik doorzocht alle documenten en vond uiteindelijk bevestiging van wat ik al dacht. Dat het hele bedrijf naar jou gaat.”
Ik keek Kyle verbijsterd aan.
“Ook vond ik een document waarin stond dat het bedrijf naar mij zou gaan als jou iets zou overkomen. En net toen ik dat had uitgevonden kwam je zusje thuis.”
Ik slikte maar mijn keel was zo droog als schuurpapier.
“Ik had net genoeg tijd om alles op te ruimen, maar toen ik de deur open deed stond ze boven aan de trap. Hoe kon ik haar uitleggen wat ik in jullie huis deed?
In een vlaag van paniek greep ik haar vast en dreigde dat ze haar mond moest houden. Maar Noa was koppig, en ze weigerde. Toen duwde ik haar en daardoor viel ze van de trap. Ze lag beneden, en ik stond boven, met haar kettinkje nog in mijn hand. Die was gebroken tijdens haar val.”
Ik stond op en probeerde niet om te vallen. Een golf gal kwam boven en ik gaf over, over mijn eigen schoenen.
“Gadverdamme” siste Kyle.
De golven volgde elkaar op terwijl de tranen maar bleven stormen, en toen ik gestopt was met overgeven ging Kyle weer verder.
“Noa’s dood was nooit mijn bedoeling geweest. Het was gewoon een kwestie van het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Het enige plan wat ik ooit had was om jou uit de weg te ruimen.”
Kyle’s ogen waren donker en koud.
“Is dat alles wat je kan schelen? Macht en geld?” bracht ik schor uit.
“Godverdomme Aiden!” schreeuwde Kyle. “Het gaat niet alleen daarom! Jij hebt altijd alles gekregen. Jouw leven was perfect. Je had ouders die van je hielen en je kreeg alles wat je maar wilde. Je haalde goede cijfers. Alles ging goed met jou.
Mijn ouders kijken nooit naar mij om. Ik ben een blok aan hun been. Begrijp je dat dan niet?”
Ik kon hem niet aankijken. Ik was verblind door tranen.
“Ik haal geen goede cijfers. Het bedrijf is het enige wat mij nog succesvol kan maken, en dat zou ook naar jou gaan. Maar niet als ik daar nu een stokje voor steek.”
Zodra hij de laatste woorden had uitgesproken begon Sophie hard te huilen. Kyle gaf een harde ruk aan haar haar.
“Stil jij slet” siste hij.
Daarna keek hij mij weer aan. “Sophie heb je ook al gekregen. Nu is het tijd dat ik een iets krijg.”
“Kyle” zei ik. “Je mag het bedrijf van mij hebben. Ik hoef het niet. Neem het gewoon.”
Kyle schudde lachend zijn hoofd. “Daar is het nu te laat voor. Je weet nu alles al.”
“Kyle..” probeerde ik.
“Kop dicht!” schreeuwde Kyle.
Hij wees met zijn hoofd naar de rand van de klif. “Ga daar staan.”
“Wat?”
“Ga daar staan!”
Bibberend liep ik naar de rand van de klif.
“Wat is er nou tragischer dan dat je bent uitgegleden tijdens het bekijken van het mooie uitzicht?”
Ik slikte en keek over de rand. Vele meters beneden mij staken scherpe rotsen uit de zee.
“Nou, waar wacht je nog op?” zei Kyle.
“Je dacht toch niet dat ik vrijwillig spring?” zei ik spottend.
“Dat dacht ik eigenlijk wel” zei Kyle en hij greep Sophie’s hand vast. Hij keek me even strak aan en maakte daarna een diepe snee in Sophie’s hand. Meteen werd de snee gevuld met bloed en begon het over haar hand te stromen. Sophie slaakte een gil en begon weer te snikken.
“Je wilt toch niet dat je lieve vriendinnetje iets overkomt?” vroeg Kyle sadistisch. “Ik beloof dat als jij springt, Sophie keurig blijft leven.”
Mijn hoofd tolde en ik keek nog even over de rand. Ik had geen keuze, Kyle zou me niet laten leven.
“Kom op, ik heb niet de hele dag de tijd!” riep Kyle.
“Aiden! Doe het niet!” riep Sophie met gevolg dat het mes weer stevig op haar keel gedrukt werd.
“Spring” siste Kyle.
Ik keek nog een keer over de rand en keek toen naar Sophie.
“Sophie?” zei ik.
Ze keek met waterige ogen aan. “Ja?” fluisterde ze schoor.
“Ik hou van je” zei ik en ik liet me van de klif af vallen.
Het laatste wat ik hoorde was de gil van Sophie: “AIDEN! NEEEEEEEEEEE!!”
Daarna werd alles zwart.