69-

Lilly PoV

Jasper keek gealarmeerd op toen ik het huis weer binnenkwam. ik zette me tussen mijn spelende schatjes, maar met minder enthousiasme dan voorheen. Ik zag Marcus staan, voor het raam. 'Ik wou nog even gedag zeggen.' zei hij zacht. Ik vloog bijna in zijn armen. hij hield me vast zoals hij dat deed toen ik niet wou slapen toen ik klein was, wreef zachtjes over mijn haar. 'Het komt allemaal wel goed, lieverd. Daar zorg ik voor. Ik merkte dat Edward en Jasper hem verbaast aankeken. Ik zag het door Marcus ogen, alsof ik er geen controle over had. 'Dat hoop ik maar.' fluisterde ik tegen zijn schouder. 'Moet ik Felix sturen? om je te assisteren?' vroeg hij met een klein glimlachje. ik schudde mijn hoofd. 'Zeg hem dat ik hem nog liever in stukken scheur dan dat ik hem in de buurt laat komen van mijn kleintjes. En wees maar zeker dat hij diegene zal zijn die zal verliezen.' zei ik hard, er kwam een vlaag van woede in me op toen ik aan Felix dacht. Hij moest niet denken dat hij ook maar een vinger naar mijn kleintjes zou uitsteken; hij had 1 keer geprobeerd om ze te doden, dit keer zou ik hem kunnen aanpakken voor hij het nog maar durfde te zeggen. 'Ik zal de boodschap doorgeven.' zei hij zacht. Het voelde zo vertrouwd aan. 'Ik probeer Aro en Caius in te tomen; geef ze een beetje tijd. Ze moeten eraan wennen dat kleine meisjes groot worden, en zelf naar onze maatstaven ging dat te vlug.' ik voelde zijn lippen op mijn haar en daarna liep ook hij weg. Jane stond bij de deur, haar cape in haar handen. Ze had hem al een tijd niet gedragen, hier was er geen nood aan. zou ... zou ze me in de steek laten? na alles wat er gebeurd was liet zelf mijn moeder me in de steek? dat kon toch niet? ik vroeg me af waarom ik nu zo... down was... mijn emoties draaiden zo snel. waarschijnlijk was het een nieuwelingending. Jane moet geweten hebben dat ik haar aanstaarde, want plots draaide ze zich om. haar rode ogen boorden zich in de mijne. 'ik weet niet wat ik moet doen.' gaf ze toe na een paar honderdsten van een seconde. Ik hield mijn mond. 'MOet ik mijn meesters volgen? Of bij mijn dochters blijven?' vroeg ze zich luidop af. Rose keek op, blijkbaar verbaasde het haar nog steeds dat Jane haar heel erg snel als haar dochter aanvaard had. of omdat Jane een keer of 2 geprobeerd had om haar te vermoorden... niet meteen iets dat je snel vergeet, denk ik. ik heb nog nooit iemand gekent die me wou vermoorden, niemand waarvan het uitkwam dat het mijn moeder of zo was. Jasper onderbrak mijn en haar gepeins. 'Volg het pad dat je hart je ingeeft.' zei hij zacht. Typisch Jazz om met zo'n filosofische sh*t af te komen. 'Jochie, ik weet het niet meer zitten, ik heb het zo'n 600 jaar niet gebruikt, misschien was het 800 jaar, ik weet het niet precies.' zei ze honend. ik zag Jazz kijken naar mij, maar ik probeerde hem te negeren. Dit was geen moment om filosofische gesprekken te gaan houden, ik had andere dingen aan mijn hoofd; ongeveer 11 dingen. 7 kinderen die aandacht nodig hadden, 1 moeder die zich stond af te vragen of ze me zou alleen laten of niet, 3 wolven die alle moeite van de wereld hadden om hier weg te blijven. en waarschijnlijk nog veel meer dingen, mijn hoofd stond een beetje alle kanten uit... en ik begon weer dorst te krijgen... iets wat bijna onmogelijk was, ik was amper 2 uur terug van Jagen.. Nog zo'n stom nieuwelingendingetje... ik zette me neer op het bed. Ploffen was eigenlijk een beter verwoording. 'Esmee?' het verbaasde me nog steeds hoe gemakkelijk Jane de Cullens aansprak. 'Jane?' 'Kan ik ... je om een gunst vragen?' vroeg ze zacht. Daarmee wist ik meteen wat ze beslist had. 'Ik moet naar Volterra om een paar dingen te regelen, maar dat zou behoorlijk wat tijd kunnen kosten.' zei Jane vlug. Esmee knikte. 'Zou jij zolang voor mijn dochter willen zorgen? Ik denk niet dat ik het aan iemand anders dan jou, Carlisle en Rose zou kunnen toevertrouwen.' zei ze zacht. Esmee glimlachte zacht, bijna trots. 'Natuurlijk, Jane. Ik beloof je dat Carlisle en ik voor haar zullen zorgen en haar beschermen als onze eigen kinderen.' zei ze zacht. Jane knikte. 'Bedankt.' zei ze, ook tegen Carlisle die naast Esmee was gaan staan. 'Liefje, Lilly, hou je goed, ik haast me, maar je weet hoe meester Aro en meester Caius kunnen zijn. Het kan een tijdje duren.' zei ze terwijl ze me hard knuffelde. alsof het nog een hele tijd zou kunnen duren voor we elkaar weer zagen. 'See you soon, mama.' zei ik zachtjes. 'hou je goed, en zorg dat je monstertjes genoeg bloed krijgen. EN ik beloof dat ik Felix voor je aanpak.' zei ze, en meteen was ze verdwenen. Haar enige aandenken was de kapotte ruit waar ze heen gelopen was toen ze vertrok. ik zag Carlisle lachend zijn hoofd schudden, terwijl Emmett op zoek ging naar een nieuwe ruit.