A ranger/traitor 25

Miko kwam erachter dat het leven van een leerling-jager niet zo spannend was dan dat de verhalen deden vermoeden. Eigenlijk deed hij de eerste dag niets anders dan heen en weer gecommandeerd te worden. Hij had al minstens twintig keer ‘ja heer jager’ gezegd. Toen hij eindelijk even mocht ophouden.
“Er is een groot verschil tussen het korps grijze jagers en een gewone legereenheid”, begon jager Will, “Behalve dat we andere taken en wapens hebben ze we ook veel kleiner. Een van de dingen die je moet weten als grijze jager is dat we niet zo zijn voor al officieel gedoe. Zelfs onze commandant, wordt nog met naam aangesproken. Begrepen?”
“Ja, h…” begon Miko maar dan drong het echt tot hem door wat er zonet gezegd was, “Begrepen Will.”
“Goed Miko, ik heb best wel trek. Jij niet?” Miko had ondertussen wel door dat hij die vraag moest interpreteren als, maak eens wat te eten klaar.
“Ja, Will” knikte hij. Hij vond het niets zo erg om te koken en alle klusjes die hij nu deed, was hij al gewend van thuis, maar wat hij minder vond was dat hij nog altijd niet veel meer wist over grijze jagers en zelf ook nog niet geleerd had. Hij haalde zijn schouders op. Eigenlijk had hij geen reden tot klagen. Hij had nieuwe kleren gekregen, het eten was beter dan bij Erlan en Will was een stuk aardiger en niet met duistere zaken bezig, of toch geen illegale. Wat de rest betrof zou hij wel zien. Men vertelde van alles over die mysterieuze jagers en waarschijnlijk was er maar de helft van waar, maar het woord van een jager was een woord en als Will had gezegd dat Miko een leerling mocht zijn dan zou hij hem wel iets leren als de tijd daarvoor rijp was.