Part twenty: I'd rather die then letting her die!

“Laat haar dan maar zo. Ik wil niet dat ze veranderd in een bloeddorstig monster” waren de woorden die uit zijn mond kwamen. Helaas vatten de vampieren dat niet goed op. Edward kon nog net op tijd Jaspers gedachten lezen en zijn aanval te stoppen. “ZE MAG NIET DOOD!!” schreeuwde hij door de gangen. “NIET NU!” vervolgde Jasper. Edward probeerde hem te sussen, maar wat de vampieren ook probeerden, Jasper was niet meer stil te krijgen. Ze beseften allemaal dat Erick door die uitspraak de verkeerde snaar bij hem had geraakt. Jasper wou het zelf misschien niet toegeven, maar in de periode dat Emi bij hun verbleef, was hun band sterker geworden en hij was zelfs afhankelijk van haar. Als zij niet in de buurt was, raakte hij gefrustreerd, bang dat haar iets zou overkomen of dat ze zichzelf weer in de problemen zou werken. Toch had niemand voorzien dat hij zo zou gaan reageren, zelfs Alice niet. De actie die na de woedeaanval volgde had al helemaal niemand verwacht. Jasper wurmde zich uit Emmett stevig houdgreep en beende woedend naar Emi’s kamer terwijl hij Carlisle meesleurde. Door de verrassing wist Carlisle zich niet meer te bevrijden en stond hij machteloos tegenover Jaspers enorme kracht. De andere Cullens renden hem achterna en probeerden erachter te komen wat hij van plan was. Edward viste in zijn gedachten, maar het enige wat hij te weten kwam was dat Jasper haar niet dood zou laten gaan. “Ik ga nog liever zelf dood dan dat zij sterft” zei hij kalm toen hij naast haar bed stond. Buisjes met vloeistoffen gingen haar lichaam in terwijl haar ogen gesloten waren. Ze was bleek, lijkbleek, en haar wangen waren ingezakt. Bij het zien van hun dochter barstten Jane en Erick in huilen uit. Rosalie sloeg haar armen om hun heen en mompelde troostende dingen. “B-bijt-t h-haar” snikte Jane na een poosje zachtjes. Erick keek haar verbaasd aan, hij had die woorden liever niet willen horen en vooral niet uit de mond van zijn vrouw. Carlisle knikte. Hij wist dat Jasper hierdoor had bereikt wat hij wilde en zelf was het er totaal mee eens. Rosalie leidde Jane en Erick naar buiten, gevolgd door Emmett, Edward en Alice. Jasper bleef even staan, liet zijn blik over Emi glijden en verdween daarna ook de gang op. De stilte die hing in de kamer werd verbroken door de gil van Emi, die door de pijn wakker was geworden en het niet uit kon houden. Carlisle bleef nog een poosje bij haar, om haar gerust te stellen en liet die taak daarna aan Jasper over, aangezien hij de enige was die haar gevoelens kon manipuleren. Hij kon weliswaar de pijn niet weghalen, hij kon het wel verzachten, al was het maar voor even. Nadat Carlisle Rosalie en Emmett had opgedragen Jane en Erick naar huis te brengen ging hij verder met zijn werk. Alice en Edward zaten naast Emi’s bed, wachtend op de komende schreeuwen, die ze verwachtten. Toch bleef het stil. De enige geluiden waren die van haar ademhaling.
“Alice? Krijgt ze een gave?” vroeg Edward om de stilte verbreken. Alice concentreerde zich op Emi en na een paar minuten verscheen er een brede grijns op haar gezicht. “Wat? Wat krijgt ze?” Jasper besteedde ook aandacht aan het korte gesprek tussen Alice en Edward en wierp Alice een nieuwsgierige blik toe.
“Ze krijgt een gave, maar ik kan niet zien wat” was haar antwoord. “Wel kan ik zien dat Edward zich er mateloos aan zal gaan irriteren” Jasper grinnikte. Voor hem was het puur leedvermaak. Natuurlijk zou hij Emi wel een handje helpen met het pesten van Edward. Vaak genoeg had Edward in zijn gedachten gevist en zijn pogingen om Edwards gevoelens te manipuleren waren tot nog toe mislukt, dus een kans om wraak te nemen nam hij maar al te graag aan.
Vlak daarna scheurde een ijzige gil door hun trommelvliezen. Jaspers aandacht werd weer naar Emi getrokken en hij gebruikte zijn gave om haar te kalmeren. Zweet parelde over haar voorhoofd terwijl ze haar ogen krampachtig gesloten hield.
“Je kunt haar niet helpen Jasper” zei Alice op een zweverige, geruststellende toon terwijl ze haar hand op Jaspers schouder legde. “Je kunt haar pijn niet wegnemen”