024

'Nee,'mompelde ik, toen een prachtig gezicht mijn gedachten vulde. 'Nee,'zei ik opnieuw, vastbeslotener dit keer.
Meteen liet Robbie me los en ging wat naar achteren zitten. 'Nee?' Overdonderd keek Robbie me aan.
Ik schudde mijn hoofd en ging recht staan. 'Ik kan dit niet. Zoiets kan ik hem niet aandoen. Ik-'
'Klop klop,'klonk plots een prachtige stem.
'JUSTIN!'riep ik zo vrolijk mogelijk, uit. 'Eindelijk!'
Justin kwam met een brede grijns de kamer binnen en knuffelde me meteen plat om me dan een kus op m'n mond te geven.
'Hoi Mads, ik heb je gemist.' Hij drukte een kusje op mijn neus en toen pas herinnerde ik me weer dat er nog iemand in deze kamer was.
'O ja. Ehm, Justin, dit is Robbie,'mompelde ik blozend. Dan keek ik vluchtig naar Robbie. 'Robbie, dit is Justin, mijn vriendje.'
Robbie knikte kort naar Justin. 'Hé man.'
Justin knikte terug. 'Dus jij hebt haar wat opgevangen toen ik als verschrikkelijk vriendje 5000 kilometer verderop studereerde?'grijnsde hij.
Robbie keek overdonderd van Justin naar mij en terug. Ik gaf een haast onmerkbaar knikje en Robbie knikte naar Justin. 'Jep. Dus, mijn taak zit erop?'
Justin lachte, en blijkbaar was ik de enige die de pijn in Robbie's stem hoorde. Of misschien verbeeldde ik me dingen die er niet waren.
'Ja,'antwoordde ik. 'Nu kan ik wel even wat tijd met mijn vriendje gebruiken.'
Robbie keek me nog even vluchtig aan en liep dan de kamer uit.
'Mads, dat was een beetje grof,'grinnikte Justin, maar ik haalde mijn schouders op en kuste hem teder.
'Ik hou van je,'fluisterde ik even later zacht in zijn oor.

Arme Justin & Robbie