*12*

'Laten we het nieuws kijken', zegt Louis opeens. Al onze hoofden draaien verbaasd naar hem om. 'Je gaat me nu pas vertellen dat de tv het nog gewoon doet?' Vraagt Niall met opgetrokken wenkbrauwen. 'Blijkbaar', zegt Louis nonchalant. Niall kijkt hem kwaad aan en klikt de televisie aan. 'Waarom wil je het journaal kijken?' Vraagt Niall. 'Om te weten hoelang de storm nog duurt', zegt Zayn geïrriteerd. Niall zijn wangen verkleuren naar rood. 'Oh ja', mompelt hij zachtjes. We gaan allemaal op de bank zitten en wachten tot het nieuws van acht uur begint. We hebben deze dag alweer niets gedaan. Ik heb een beetje muziek zitten luisteren en geholpen met de afwas. Liam wilde afwassen in plaats van de afwasmachine gebruiken, zodat hij voor een tijdje wat te doen had.
Ik nestel mezelf neer naast Harry en zie dat het hoofdonderwerp de storm is.
“Er is nu al twee dagen een heftige storm bezig in het zuiden van Engeland. Sommige delen zijn overstroomd, maar de reddingsploegen kunnen er niet heen, omdat de wind te fel is voor de helikopters. Sommige mensen verhongeren nu op de daken van hun huis, andere laten zich met de stroming meedrijven, in de hoop om op een veilige plek uit te komen. Het is een puinhoop in Engeland, dat is een ding wat zeker is. Het slechte nieuws is dat het einde nog niet in zicht is. Sommige wetenschappers beweren dat het nog weken kan duren, andere zeggen maximaal een week. Het enige wat we kunnen doen, is onze vingers gekruist houden en hopen dat de storm zo snel mogelijk overgaat.”
Geschrokken kijken we elkaar aan. 'Ik zei toch dat we voorzichtig met het eten moesten doen', begin ik meteen te ratelen. 'Ze zeiden dat de storm maar een paar dagen zou duren en we dus genoeg eten hadden', verdedigt Liam zichzelf fel. 'Jongens, hou op!' Roept Zayn door de kamer. Ik kijk hem fel aan, maar besluit maar geen ophef te maken over het woord 'jongens'. 'Wat moeten we nou doen?' Vraagt Niall. Zijn stem klinkt gespannen en zijn gezicht verraad dat hij bang is, wat deels door de angstige blik in zijn ogen komt. 'Afwachten', zegt Harry en hij slaat zijn armen nog wat beschermender om mij heen. Er valt een stilte. Iedereen is verzonken in hun eigen gedachte. Waarschijnlijk bij hun familie die ergens veilig of onveilig in Engeland zit. Hopend dat ze veilig zijn.
“Grace en Hendrix Streets zijn-” Verder komt de nieuwslezeres niet, want ik druk resoluut de televisie uit. 'Ik hoef niet nog meer slecht nieuws te horen', zeg ik schouderophalend, als de jongens me verbaasd aankijken. 'Maar het ging net over de bekende hippies', zegt Louis en hij grist de afstandbediening weer uit mijn handen. Hij drukt de televisie aan en wacht ongeduldig tot het nieuws weer opstaat. “Grace en Hendrix, inmiddels de bekendste vrede strijders, strijden voor hun dochter. De zeventienjarige Yara Streets is nu al vier dagen vermist en niemand weet waar ze heen is. Haar vriendje zegt dat ze verdween met de mededeling dat ze wilde gaan backpacken, maar haar ouders geloven dat niet. Ze roepen iedereen op om hun dochter te vinden, want ze zullen blijven doorgaan tot ze haar vinden”, klinkt de nieuwslezeres.
Langzaam draaien alle hoofden naar mij om. 'De hippies hebben een dochter?' Klinkt als eerste Zayn. 'Die heel toevallig al vier dagen hier verblijft', gaat Niall verder. 'En Yara heet', zegt Liam. De jongens kijken me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Wat?' Piep ik verlegen. 'Je ziet er niet uit als een hippie', merkt Louis op. Ik rol overdreven met mijn ogen. 'Daarom verafschuw ik mijn ouders ook zo', zeg ik. 'Je zei dat ze op zakenreis waren', zegt Liam. Ik haal mijn schouders op. 'Je zei dat je geen vriendje had', zegt Harry zachtjes. Zijn stem kinkt gekwetst en gebroken. 'Is ook niet zo. Ik heb nooit wat met Sander gehad', zeg ik. 'Je hebt alleen het bed met hem gedeeld', zegt Louis scherp. 'Ja', mompel ik zachtjes. Harry schudt zijn hoofd, zodat zijn krullen treurig meeschudden. 'Net als ik. Ik wordt gewoon gebruikt', zegt Harry en hij haalt zijn armen van mij af. Een koude wind zorgt voor kippenvel op mijn armen.
'Ik gebruik je niet. Ik rende weg toen Sander zei dat hij van me hield', zeg ik snel. Ik wil niet dat Harry me laat gaan. Ik heb eindelijk weer hoop, door hem. Ik geloof eindelijk weer in liefde, door hem.
'Oh, dus als ik zeg dat ik van je hou, dan ren je ook weg', zegt hij scherp. Zijn ogen staan vol afkeur. 'Ik heb een combinatie van bindingsangst en verlatingsangst-' 'Leg uit', zegt hij scherp.
'Bindingsangst is gewoon angst om je vrijheid te verliezen. Dat heb ik van mijn ouders geërft. Zij houden ook van hun vrijheid, zoals je wel weet. Verlatingsangst heb ik, omdat mijn ouders er nooit voor me waren. Toen er eindelijk iemand voor me was, mijn eerste vriendje, liet hij me na een tijdje in de steek. Ik wil me niet binden, omdat ik niet verlaten wil worden', zeg ik gebroken.
Ik heb me nog nooit zo opengesteld en al zeker niet voor vijf jongens tegelijkertijd. 'Waarom vertel je me dit?' Vraagt Harry bot. 'Omdat ik door jou begin te twijfelen. Ik begin weer te geloven dat liefde wél bestaat', fluister ik mijn onzekere woorden. Woorden die ik nog nooit hardop heb gesproken, nog nooit tegen iemand heb gezegt. Woorden die ik nu tegen Harry zeggen.
Hij kijkt me recht in de ogen. 'Ik hou van je', fluistert hij. Ik voel hoe ik het benauwd krijgt, maar zodra hij zijn vingers met de mijne verstrengeld, voel ik het verdwijnen. Ik kan het aan. Ik kan alles aan, samen met hem. 'Ik hou ook van jou', fluister ik voor de tweede keer in mijn leven de woorden.


- omdat dit het 2e stukje vandaag is, krijg ik een kudo + reactie? (hoop ik )